Op z'n Indiaas

13 september 2004

Het is wel even wennen aan de luxe van airco in de kamer. Ik moet nog even m'n draai vinden op m'n nieuwe stek. Om half tien is er nog geen teken van Florian en Maria, dus ga ik maar alvast naar het restaurant. Buiten is het al warm maar, best uit te houden. Via een smal steegje kom ik in de chaos en drukte van de Main Bazaar. Het is hier dat India je overspoelt met geuren, geluiden, visueel geweld en genot. Misschien komt het door Nepal; ik geniet ervan. Ik raak niet van m'n stuk door het bedelen en staren. Ik voel me hier thuis. Ik kan niet anders zeggen, de bediening, de hotelmedewerkers, allemaal zijn ze even aardig zonder opdringerig te zijn.
Ik ga naar het dakterras van Sam's café en bestel de muesli, yoghurt- en fruitmix die Tamara gisteren koos. Ik verheug me erop terwijl ik door de Lonely Planet blader. Vijftien minuten later zijn Maria en Florian er ook.
Ze hebben al uitgecheckt en zijn klaar voor de reis naar Bombay om vier uur. Een lastig tijdstip, want tot vier uur wachten is een lange tijd als je op het punt staat terug naar huis te gaan. Op het laatst wil je alleen nog maar terug en liefst zo snel mogelijk.
Op het dak staat behoorlijk wat wind en onder het genot van een heerlijk ontbijt en koele dranken glijden de uren voorbij. Florian wil nog even internetten, dus zoek ik nog even de koelte van m'n kamer op en ... val in slaap. Ik heb met Flo en Maria om drie uur afgesproken en wordt, als door een wonder om vijf voor drie wakker. Gelukkig, ze zijn er nog en ook Stevie komt aangelopen. Samen lopen we naar het station. Het is warm en de zware tassen -volgestouwd met kleding en souvenirs- zijn al snel doordenkt met zweet. Ik ben zo blij dat het niet mijn tassen zijn! Het station is groot en redelijk modern, maar koel is het er bepaald niet en er staan veel mensen op de overloop om een zuchtje wind te vangen. Het is geruststellend te weten dat zelfs Indiase mensen het warm hebben. De trein komt al snel en Flo, Maria en ik nemen voor de laatste keer afscheid. Stevie en ik gaan op zoek naar een restaurant waar ik m'n verdriet kan verdrinken. Het is druk op straat en het is af en toe uitkijken geblazen. Riksja’s, taxi's, alles raast in volle vaart vlak langs ons heen terwijl we verkopers proberen te ontwijken en langzame wandelaars proberen in te halen. Stevie's opvoeding tot gentleman maakt het allemaal nog lastiger. De keuze tussen doorlopen, ontwijken en mij voor te laten gaan blijkt moeilijk. Plotseling staat hij als aan de grond genageld. Mijn blik volgt de zijne en stuit op een levensechte Indiase olifant met bereider. De olifant neemt het merendeel van de straat in beslag en loopt rustig door het tumult heen. Stevie blijkt zijn camera niet bij zich te hebben en de rest van de dag vertelt hij iedereen die het maar wil horen dat er een olifant door de Main Bazaar liep. Hij vraagt zich af of hij nog eens een kans krijgt zoiets te fotograferen. Ik verzeker hem dat hij nog voldoende gelegenheid zal hebben. In India is alles mogelijk en een olifant in de straat is zelfs redelijk normaal. Gerustgesteld gaat hij naar zijn kamer. Toch is het jammer, roept hij nog na.