Zijstap

10 september 2004

Om vijf uur word ik wakker het geluid van de bussen vlak naast het hotel. Tamara is nog in diepe slaap. Ik pak m'n Lonely Planet en lees over Lumbini. Om acht uur wordt ook Tamara wakker en we gaan ontbijten. Een plan voor de dag is snel gemaakt. Eerst met de taxi naar Lumbini, om twaalf uur terug hier en op weg naar Gorakhpur waar Tamara's trein om vijf uur richting Delhi vertrekt. Ik heb zelf nog geen ticket; ik heb geen haast. Een taxi naar Lumbini is geen overbodige luxe. De tempels liggen op behoorlijke afstand van elkaar en het is er gloeiend heet. De geboorteplek van Buddha blijkt weinig indrukwekkend, maar de tempels verderop des te meer. Vooral de Chinese tempel is prachtig en voor Tamara extra bijzonder omdat haar grootvader Chinees is. We genieten van de stilte en van de vriendelijke mensen.

Nog voor twaalf uur zijn we terug en gebruiken de 'extra' tijd om te lunchen. We moeten per jeep naar Sonauli en hebben de keuze in een overvolle te stappen of op een nieuwe te wachten. We kiezen het laatste. Het blijkt nog niet gemakkelijk de volgende jeep te vullen en Tamara en ik helpen een handje door te proberen mensen te ronselen. Tamara kruipt achter het stuur en begint te toeteren en te roepen dat dit de allerbeste en snelste taxi naar Sonauli is. Ik steek mijn hoofd door het open dak en roep en zwaai naar passanten. Er komen inderdaad een hoop mensen op af, maar de meeste zijn gewoon nieuwsgierig en geen nieuwe passagiers. De huidige passagiers moeten erg om het spektakel lachen. Tien minuten later vertrekken we.
In Sonauli gaan we de grens over. Niemand die ons tegenhoudt. Of toch, aan Indiase zijde worden we opgemerkt door een beambte van Immigration Office India. We moeten terug naar Nepal. Eerst daar een stempel halen en daarna terug hiernaartoe. Dus lopen we terug naar Nepal. Midden in de tien meter zone tussen de Indiase en Nepalese grens ligt een grote diepe plas. Er liggen een paar stenen in zodat voetgangers enigszins droog naar de andere kant kunnen komen. De plas ligt in niemandsland en dat is vast de reden dat niemand een poging doet het gat te vullen en de plas te laten verdwijnen. Dus moeten honderden mensen elke dag over die plas via die paar stenen. Typisch.

We vinden het Nepalese Immigratie Bureau even verderop en in ruil voor een ingevuld formulier krijgen we de felbegeerde stempel. Voor de tweede keer vandaag laten we Nepal achter ons en gaan India binnen. Ook daar vullen we een formulier in en krijgen een stempel. En we gaan op zoek naar de bus naar Gorakhpur. De bus is nog niet half vol en bij navraag wil de chauffeur niets loslaten over de vertrektijd. We hebben nog drie en een half uur om in Gorakhpur te komen en de reis duurt drie uur. Ik vertrouw het niet en we doen navraag bij de jeep voor ons over hun prijs en vertrektijd. De prijs is goed en ze vertrekken nu, zeggen ze. Dus verkopen we onze bustickets en nemen plaats in de jeep. 'Nu', blijkt Indiase tijd te zijn, want ook de jeep vertrekt niet voordat hij vol is. Dus beginnen we weer mensen te lokken, helaas met weinig succes. We hebben nog twee passagiers nodig en het is al twee uur. Ik stel voor dat wij voor de lege plekken betalen. Alles om NU te vertrekken. Dat blijkt een goed voorstel en we vertrekken eindelijk.
In de jeep zit nog iemand met een treinkaartje naar Delhi en hij vertelt ons dat de trein pas om kwart voor zes vertrekt. Dat is mooi, heel mooi.

Om vijf voor vijf komen we aan en ik haast me naar het loket om ook een kaartje te bemachtigen. Tamara doet ondertussen navraag over haar ticket. Het blijkt een wachtlijstticket te zijn en de rij bij de infobalie is kort maar het schiet niet op. Twintig na vijf zijn we nog steeds niet aan de beurt en ik raad Tamara aan dan maar op de bonnefooi op de trein te stappen. Jammer dat we niet samen verder kunnen rijden. Ik wens haar een goede reis. Gelijk ben ik aan de beurt en wordt naar een andere balie verwezen. Terwijl ik op zoek ben naar die balie loop ik Tamara tegen het lijf. Haar trein is vijf minuten geleden vertrokken. Dus ook zij gaat nu proberen de trein van tien uur te nemen. Ze gaat proberen haar ticket om te ruilen en ik neem plaats in de wachtrij voor vrouwen. Je zou denken dat in deze 'rij' alleen vrouwen staan en dat er niet voorgedrongen wordt. Niets is minder waar. Veel vrouwen halen er de tickets voor hun man, broer of kennis en deze komen voor de zekerheid erbij staan. Het dringen wordt echter uitsluitend door de vrouwen gedaan en het resulteert zelfs in vechten bij het loket. En dan blijft het niet bij hardhandig wegduwen of haartrekken, nee ze slaan en stompen elkaar zowaar in het gezicht. Ik sta versteld. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Het ergste is dat het zo voor ons allemaal alleen maar langer duurt, want het vechten neemt veel tijd in beslag. Het wordt zelfs de loketbeambte teveel en hij begint met een houten blok op de vingers te slaan die gretig onder het glad van de balie doorkomen. Het is werkelijk te absurd voor woorden! Tamara komt me redden, ze heeft haar ticket omgewisseld en de loketbeambte zover gekregen dat hij ook mijn ticket wil regelen. Dus weer terug in de andere rij. Ook hier dringt Jan en alleman voor en ik ga er onder het mom van grapje tegenin. Het helpt iets en het verbeterd de sfeer een hoop. Voor mij staan vijf mensen en twee UUR later heb ik een ticket voor de wachtlijst. De trein gaat pas om kwart voor elf en we gaan naar de wachtruimte voor vrouwen.

Ik pak een spel kaarten tevoorschijn en we spelen 'shithead' tot kwart over tien. We checken de definitieve passagierslijst en ontdekken dat Tamara wel een plek heeft, maar ik niet. Maakt niet uit, ik waag het er gewoon op. Op het perron horen we dat de trein vertraging heeft. We kaarten tot we het zat zijn en gaan liggen met de tassen onder ons hoofd. Tamara slaapt binnen vijf minuten en ondanks dat ik me niet moe voel val ook ik na een paar minuten in slaap en wordt pas na een paar uur weer wakker wanneer m'n tas beweegt.
Ik lig op m'n zij en voel iets achter me. Op een centimeter afstand ligt een man en ik haal uit. Of liever gezegd: ik geef hem een trap. Hij lijkt niet verbaasd en maakt zich uit de voeten. Goed, dan was het dus inderdaad geen zuivere koffie. Ik merk telkens weer dat m'n instinct voor wat betreft het inschatten van mensen goed is. Ik moet het weer leren vertrouwen.
Ik sluit weer even m'n ogen en hoor even later iemand luid roepen. Om me heen wordt iedereen wakker. De trein komt eraan. Het is bijna half drie 's nachts. Tamara is bijna niet wakker te krijgen en het duurt even voordat ze zich herinnert waar ze is. Haar stoel/plaats in de trein is snel gevonden. Het is in de sleeper coupé, wat betekend dat er zes zitplaatsen zijn die omgebouwd kunnen worden tot zes slaapplaatsen. Tamara heeft een 'upper bed' en ik neem het upper bed aan de andere kant. Het is nu nog leeg en ik hoop dat het zo blijft. Het ziet er niet zo uit, maar de bedden zijn erg comfortabel. Ik slaap vrijwel meteen. Even later komt de conducteur langs en ik bereid me voor op lange onderhandelingen. Maar er gebeurt niets. Mijn ticket wordt goedgekeurd en na een 'high five' met Tamara ga ik weer slapen.