Wiiiiihaaaaa!!!

Twee dagen geleden startte ik vol goede moed de ochtend. Ik had die dag maar 50 km te fietsen. Een makkie dus... Niet dus.
Ik ben nog geen vijf minuten onderweg of de weg begint omhoog te klimmen. Zo kruip ik kilometer na kilometer omhoog. Elke keer dat ik de top van de weg zie hoop ik dat de weg daarna zal dalen. En dalen doet het heel soms, heel even, een meter of honderd waarna de weg weer stug verder omhoog gaat. Ik vind omhoog eigenlijk niet zo heel erg, het lastigste eraan is dat je de vaartwind moet missen waardoor het opeens heel warm aanvoelt.
Gelukkig krijg ik onderweg aanmoedigingen van het verkeer dat langskomt. Soms alleen even een paar keer toeteren, maar vaker zijn het mensen die roepen, zwaaien en de duim omhoog steken uit het raam. Het is moeilijk puffen als je lacht.

Na dertig kilometer kom ik bij een "rest stop". In Thailand zijn deze plekken altijd op een hoog punt gebouwd waar je vrij uitzicht hebt over de bergen. Er is altijd een overkapte zitplek en er zijn wc's. Ik stop maar heel even. Er is daar een man aan het werk, een schoonmaker die graag een gesprek in het Thais, nee in Isaan wil aanknopen. De mensen hier in de provincie Isaan hebben hun eigen taal die voor 90% identiek is aan Laotiaans. Ik krijg in ieder geval niet de kans even lekker van de rust te genieten en ga maar weer verder. Hij rijdt voor me uit en na vijfhonderd meter zie ik hem stoppen bij iets wat eruit ziet als een enorme uitgeholde rots met Hindoeïstische beelden ervoor en erachter. Ik neem een kijkje. De rots blijkt geen rots te zijn, maar een constructie zodat het op een rots lijkt. Het merendeel is nog in aanbouw. Er worden allerlei religieuze snuistereien verkocht. Een bedevaartsoort in aanbouw.

En verder omhoog gaat de weg. En verder. En verder.
Tot ik op de plaats van bestemming aankom: Phu Rhuea. De resorts verdringen hier elkaar. Deze plaats ligt 9 kilometer van een bekend nationaal park vandaan en is duidelijk druk bezocht. De souveniershops langs de weg verkopen kalabassen, wijn en warme kleding. Ik had al gemerkt dat het onderweg steeds koeler werd, maar dat dit een van de koelste (wat mij betreft koudste) plekken van Thailand is wist ik niet. Het kwik daalde hier vorig jaar maar liefst tot -4°C en overal zijn foto's te zien van de rijp die er toen op de bomen hing.
Naast souveniers zijn hier overal bloemen te koop. Kerststerren, rood en wit, staan ook hier nu in bloei. En enorme struiken, die ze hier "White Christmas" noemen, dragen duizenden witte bloemen per struik. Op verschillende plaatsen zie ik metershoge thermometers staan, zodat we in de gaten kunnen houden hoe koud het is.

Een kamer is makkelijk gevonden. Ik moet even onderhandelen over de prijs, maar het is de moeite waard. Ik ben de trotse (zeer tijdelijke) bezitter van een zeer ruime houten bungalow met balkon op het zuiden, uitzicht op de bergen, twee grote zachte bedden en een douche waar ik helemaal blij van wordt. Heet en een krachtige straal. Zalig!! Ik ga hier nooit meer weg. Nou ja, de dag erna in ieder geval niet.

Phon, de eigenaresse van de bungalows komt me om zes uur ophalen. Of ik met haar mee wil op de brommer naar de markt. Ik moet nog eten halen, dus ga graag mee. Samen zitten we te bibberen op de brommer, ondanks dat we allebei verschillende lagen kleding aanhebben. Eerst gaan we bij haar familie langs. Haar ouders en getrouwde zus wonen bij elkaar in een groot pand. Ze zijn net aan het eten en we kunnen gelijk aanschuiven. Gerecht na gerecht komt op tafel. Deze kleine mensen weten een hele hoop eten weg te stouwen. Het zal met de kou te maken hebben.
Daarna gaan we alsnog naar de markt waar Phon geld uitgeeft alsof ze de loterij heeft gewonnen. Ik krijg van haar een paar handschoenen. Voor haar en haar ouders koop ik speciaal fruit en lekkernijen.

De volgende ochtend blijf ik in bed tot de bungalow is opgewarmd door de zon. Ik spring op de fiets om de omgeving te gaan bekijken, maar merk dat ik geen kracht heb vandaag. Heel veel verder dan een paar kilometer heen en terug wordt het niet vandaag. Ik moet duidelijk rusten.
's Avonds vertelt Phon me dat ze vandaag een spier in haar been heeft verrekt en dus is ze even niet mobiel. Ik haal eten voor ons beiden. We zitten uiteindelijk met zijn vieren aan tafel. Een plaatselijke lerares is aangschoven en de zus van Phon is er ook. Een man komt bloemen brengen. Hij is een vriend van Phon. Een lady-boy (travestiet). Hij vertelt het me zelf, maar ik had het niet kunnen missen met zijn gemaakte hoge stem en overdreven vrouwelijke maniertjes. Hij wil met me op de foto en een hele foto sessie volgt. Ik moet om de beurt met iedereen op de foto. Nu iedereen foto's kan maken met hun telefoon heeft iedereen altijd een camera bij zit. De man nodigt me uit de volgende ochtend bij zijn tuincentrum langs te komen. Maar ik moet morgen weer verder.... Ok, zegt Phon, dan ga je gewoon vroeg, rond een uur of half zeven?? Ik kom er niet onderuit.

Het is de volgende ochtend en mijn wekker gaat voor de tweede keer af. Het is hartstikke koud en ik heb bijzonder weinig zin uit bed te komen. Het is kwart over zes en ik gok erop dat half zeven in Thailand een uur of acht betekend. Maar nee hoor, om half zeven klopt de lerares op mijn deur. Ik doe snel wat warme kleding aan en spring bij haar achterop de brommer, nadat we eerst de auto hebben geprobeerd. Maar de auto wil niet starten in deze kou. Slimme wagen. Phon komt aanrennen met een sjaal en een enorme wollen muts en zelfs daarmee heb ik het koud op de brommer. Bij het plantencentrum van Phi, de man van gisteren, staat niet zo heel veel in bloei. We blijven daarom niet lang, maar nemen wel eerst nog een paar foto's. Phi is gehuld in roze plastik slippers en een oranje regenponcho waar zijn blote benen onderuit steken. Hij was de planten aan het watergeven toen we aan kwamen rijden. Ik snap niet dat hij het niet koud lijkt te hebben. Om de foto te kunnen nemen rent hij op een sierlijk drafje naar de deur om de kraan dicht te draaien. De tuinslang slingert aan zijn uithangende rechterhand terwijl hij draaft. Hij is echt een schitterend stereotype van een ladyboy!
Judi, de lerares, neemt me mee naar alle uithoeken van de plaats. Overal nemen we foto's, ik word voorgesteld aan iedereen die ze kent (75% van Phu Rhuea) en de rest spreek ik over de telefoon terwijl we een kop thee zitten te drinken bij een duur resort. Daarna rijden we nog een keer langs Phon's familie waar ik boterhammen met Jam en een glas melk krijg (Hollandser kan het geloof ik niet) en waar een lunchpakket voor me klaarstaat. De gastvrijheid hier is elke keer weer overweldigend.

Mijn tassen zijn gepakt, mijn fiets kllaar om te gaan. Ik kom natuurlijk niet weg voor er eerst nog foto's zijn genomen met Phon en ik anzichtkaarten met lieve wensen van Phon en Judi heb gekregen. Phon komt nog met een armbandje aandraven dat ze me om doet. Ze geven me stevige knuffels en Thaise zoenen. Hierbij doe je je lippen stevig op elkaar en wat naar binnen en druk je je gezicht tegen de wang van de ander. Je zoent dan niet, maar snuift zo luid mogelijk de geur van de ander op. Het is een schattig en best intiem gebaar. Al zwaaiend fiets ik weg.

En: What goes up, must come down!! Ruim dertig kilometer sjees ik naar beneden totaan Ban Sai. Whiiiihaaaaa!!!!