vooruit met flinke pas

Gisteravond heb ik Erwin en Dennis leren kennen tijdens een potje pool. Erwin wil morgen naar een van de watervallen hier en ik ben zo brutaal om mezelf voor de wandeling uit te nodigen.

12 januari 2006

Om tien uur staat Erwin op me te wachten bij de bushalte. Ik heb nog niet ontbeten, ik ben wat aan de late kant. We hebben een behoorlijk wandeling voor de boeg vandaag als we de kaarten mogen geloven. De afstand ligt ergens tussen de zeven en twaalf km heen en qua tijd zou het tussen de drie en vijf uur moeten duren. Het dubbele dus in het totaal. Ik heb mijn bergstappers aangedaan en eet een flink ontbijt. Fruitsalade en banana pancake die zo dik is dat ik de helft mee moet nemen voor onderweg. We komen al snel op een landelijke weg terecht die uitzicht biedt op de rijstvelden en bananenbomen plantages. Naast ons stroomt water dat afkomstig moet zijn van de waterval waar we naar op weg zijn. Ik geniet er nu al van. Na een kilometer of wat krijgen we gezelschap van een zwarte en een beige poedel die met ons mee oplopen. De zwarte verdwijnt opeens wanneer we de stoom oversteken. De beige, de kleinste van de twee, is vastberaden met ons mee te lopen vandaag. Ik doop hem/haar Poodles en Erwin vind Lassie the Jungledog een meer geschikte naam. Om de stroom over te steken hebben we onze schoenen uit moeten doen en we hebben ze nog maar net aan of de volgende oversteek dient zich aan. Hier en daar liggengladde stapstenen en stukken hout die ons valse hoop geven droog de overkant te kunnen halen. Vaker wel dan niet glijden we toch nog het water in en komen soppend en hard lachend/vloekend aan de overkant. Aan het eind van de dag zijn we de stroom talloze keren overgestoken. Ik gok op vijftien keer op de heenweg. Na een tijdje besluit ik mijn schoenen niet meer aan te doen en blootsvoets verder te gaan. Het versneld ons tempo aanzienlijk. Het trail, alhoewel af en toe moeilijk te vinden, is bedekt met bladeren die als fluweel onder mijn voeten zijn. Het gevaar zit hem in de stroom zelf waar je grip op de glibberige en soms scherpe stenen moet zoeken tijdens de oversteek. Tegen een uur of twee komen we bij een punt wat op een soort van waterval lijkt. Er zijn nog een paar verborgen verhogingen erachter. We gaan tot we niet verder kunnen en willen, en eten lunch in het zonnetje. Ik waag me aan een bad en Poodles zit aan de kant alleen maar een beetje te bibberen. Ze is net een beetje droog wanneer we besluiten terug te gaan. Ik heb haar een paar keer naar de overkant geholpen, maar dat vind ze niet fijn. Hoe sterk de stroom ook is, Poodels haalt het makkelijker naar de overkant dan wij. De terugweg doe ik bijna helemaal blootsvoets. Op het eind wordt dat iets lastiger vanwege de steentjes op het pad die in mijn voeten prikken.
Tegen vijf uur zijn we terug in het centrum van Pai. Poodles heeft ons net verlaten en nu lopen we Dennis tegen het lijf. We zijn net op weg naar het filmrestaurant om te kijken wat er speelt vanavond. Dennis gaat me ons mee. We kiezen King Kong om acht uur. Lekker even de tijd om te douchen en te rusten. Ik voel mijn voeten en knieen goed. Sterker nog, rond half acht wanneer ik naar het filmrestaurant strompel vraag ik me af of ik morgen we uit bed zal kunnen komen. In het restaurant zit Dennis aan het bier en Erwin heeft een bucket voor hem staan. Een bucket is doorgaans gevuld met rum, wisky en cola of red bull en is sterk genoeg een persoon knock out te krijgen. Ik voorspel dat Erwin zal zingen en dansen voor de avond voorbij is en ik krijg half gelijk. Ergens tijdens de film krijgt Erwin plotseling inspiratie en zet het op een zingen. Ik lach me rot!
En niet alleen om Erwin, de film lijkt meer op Jurasic Park III (oh sorry IV, ik wordt door Erwin gecorrigeerd) dan op King Kong. De film duur lang, te lang en het is erg koud in het restaurant. Erwin heeft er uiteraard weinig last van, maar wil wel toegeven dat het wat frisjes is. We kunnen onze adem zien. Ik heb een deken bij me die ik deel met Dennis en nu zijn mijn voeten ijsklompen geworden. Na de film krijgen we van de eigenaar vuurwerk in onze handen gedrukt. Hij verteld dat hij zometeen zijn eigen portie vuurwerk op de brug hier vlakbij gaat afsteken. We willen dat wel zien en lopen alvast vooruit. De jongen heeft werkelijk prachtig vuurwerk bij zich, het kan me niet lang genoeg duren. Maar na het afsteken maakt hij zich snel uit de voeten voor de politie komt.
Ik neem afscheid van Erwin, hij vertrekt morgen naar Bangkok. Hij zit aan de laatste dagen van zijn jaar durende reis. Liever hij dan ik. Met Dennis spreek ik voor morgenavond af.