In de benen

04 januari 2006

Vroeg op, vandaag wil ik naar Doi Sutep fietsen. Ik betaal alvast de rekening voor het hotel, incluis vanavond. Ben ik daar alvast vanaf. De eigenaar verteld me dat ik aan de overkant van het kanaal een fiets kan regelen en dat is inderdaad zo. Ik koop een hele ananas gesneden als ontbijt en ga op weg. De route is niet moeilijk. Ik moet een lange straat uitfietsen totaan de bergen en dan de weg blijven volgen. Ik vraag me af of er een trail naar boven is, zodat ik niet al die bochtige wegen af hoef. Maar helaas pindakaas, geen trail. Ik besluit mijn fiets maar mee te nemen zodat ik kan fietsen waarmogelijk. Vlak voor ik de bergen inga zie ik op een bord staan dat het maar liefst tien km bergopwaarts is naar Doi Suthep. Nou jou, maakt het uit. Het is een heerlijke dat en er staat nu een frisse wind. Bovendien gaat het lopen en fietsen lekker. Maar het overgrote deel van de tien km loop ik. Dat lijkt saaier dan het is, want nu zie ik onderweg allemaal kleine dingen die me anders niet waren opgevallen. Zo komt er een gifgroene rups met koraaltakjes op mijn pad, een vlinder die net uit de pop is gekomen en een Taiwanees die ook op de fiest is en foto's van me maakt. Hij vraagt me mijn mailadres zodat hij me de foto's op kan sturen. Rond een uur of twee kom ik bij de ingang van de tempel aan. Nu moet ik nog ruim 300 treden op om boven te komen. Dat is niet erg gemakkelijk maar dat viel te verwachten na zo'n tocht. Jon, de man uit Taiwan kom ik boven nog even tegen, maar ik spreek hem niet meer.

Op de heenweg werd ik toe(/uit)gelachen of aangemoedigd, nu op de terugweg vind men het prachtig om me te zien langsrazen. Tien km zonder te hoeven trappen. Alleen wel flink in de remmen knijpen, want ander vlieg ik zometeen uit de bocht. Zo wordt het ook nog eens wat met mijn armspieren.

Terug in de stad lever ik mijn fiets in, die heb ik niet meer nodig. De dag kan wat mij betreft niet meer stuk! Ik heb me in geen weken zo goed gevoeld als vandaag.
Ik eet pad-thai bij een klein restaurant langs de weg. Zalig! Dan het internet op, maar liefst twee uur. Het gaat niet erg vlotjes, mijn sd-kaarten spelen echt op. Ik laat een recovery programma op de kaart los, maar krijg er niet alle foto's mee terug. Uiteindelijk heb ik wat ik hebben moet en spring onder de douche. Heerlijk om al het zout van me af te spoelen.

Ik kleed me snel aan en ga kijken of Offir bij zijn guesthouse is. Onderweg kom ik Eva tegen die vertelt dat ze een fantastische dag samen me Offir heeft gehad. Ze zijn naar een waterval geweest en hebben daar gezwommen. Offir zie ik bij zijn guesthouse vertrekken. Een minuut later en ik was hem misgelopen. Hij moet nog even cd's branden en naar het postkantoor. Daarna gaan we eten. Het wordt wederom Pad-Thai, nu bij een straattent waar Offir wel vaker komt. Goed eten, beetje zoet naar mijn smaak. Maar ik heb honger en eet twee borden leeg. Jon komt op een gegeven moment langsgefietst en komt nog even bij ons zitten kletsen. Wat grappig toch dat we elkaar zo een paar keer tegenkomen. Wanneer wij besluiten nog wat te gaan drinken bij THC gaat Jon niet mee. Bij de THC is het gezellig druk. Offir en ik raken meteen weer in discussies terecht, wat bij ons doorgaans het geval is. We hebben het vanavond al gehad over een ander geloof aannemen in een gemengd huwelijk vanwege de kinderen en of mannen altijd veel langer moeten zijn dan ik, nu zijn we bezig over Eva en straks zullen we ongetijfeld terugkomen op mijn favoriete onderwerp. Offir biecht op dat hij Eva toch wel heel erg leuk vind. Hij had eigenlijk gehoopt dat er iets tussen hen zou gebeuren gisteren. Maar hij heeft verzaakt. Afgewacht en verzaakt. Volgens hem waren zijn signalen overduidelijk en ik begin heel erg diep te zucht. Waarom niet de stap nemen en het gewoon tegen Eva zeggen. Ook al is het op onze leeftijd nog steeds heel er eng. Echt waar, als alle mannen zo schuw waren, danzou je de gearrangeerde juwelijken weer in moeten voeren. Offir vind dat ik overdrijf in mijn reaktie, maar ik begrijp gewoon niet dat je iemand zo leuk kan vinden en de sprong niet waagt. Vooral omdat het de laatste dag is dat je haar ziet. En nu dan beweren, terwijl je net nog met twinkelnde ogen zat te praten dat het allemaal toch niet zo veel betekend. Ik blijf hem er de rest van de avond mee plagen, dat doe ik nu eenmaal graag. Hij kan er wel om lachen en noemt me een trut. En dat ben ik ook.

Heeft hij een half uur geleden zitten vertellen van een vijftien seconden durende omhelzing met Eva, nu opeens moeten wij ook in een hug. Ik zorg ervoor dat het in ieder geval korten dat vijftien seconden is, want ik ga geen contest aan met herinnering aan Eva. Offir doet maar wat hij wil, maar ik speel niet de vervangende rol voor iemand die hij niet heeft kunnen krijgen. Ik begrijp dit soort akties dus ook niet. Volgens mij heeft hij last van zijn hormonen ofzo. Tegen twaalf uur gaan we naar huis. Offir is opeens moe. Nou ja, meer benieuwd of Eva misschien een bericht voor hem heeft achtergelaten. Hij belooft me er morgen alles over te vertellen.