stilte voor de storm

Op het eerste gezicht lijken de Thai, naar westerse maatstaven, zeer normale mensen. Ze dragen westerse kleding, hebben standaard kapsels, rijden in nette auto's, wonen in doorsnee huizen, ze zijn rustig en vriendelijk. Ze maken zich niet snel ergens druk over. Wil je de straat oversteken te voet, fietsend of gemotoriseerd precies daar waar het eigenlijk niet is toegestaan?? Geen nood, er wordt plaats voor je gemaakt. Zonder getoeter, gevloek of zelfs een lang gezicht. Geen glimps van irritatie. Ook niet als men lang moet wachten in de rij, niet als je bijna van je sokken wordt gereden door een brommer die even niet oplet, niet als je tegen hen zegt dat de prijs van een willekeurig artikel te hoog is en je het niet zal kopen. Een glimlach kan je krijgen. Zo een die je tot op het bot raakt, zodat je een seconde later als een verliefde puber terug staat te glimmen.
De kern lijkt rust. Ik kan het mis hebben, maar na een zeer onrustig jaar in India kan ik niet anders dan concluderen dat er in Thailand rust heerst. Een heerlijke, weldadige, verkwikkende RUST.

Tot ...... er muziek klinkt.

Muziek heeft een onverwachte uitwerking op Thai. Ze exploderen als een strakgeblazen balon die een prik van een spelt heeft gehad! Van het een op het andere moment is de zojuist nog kalme Thai veranderd in een feestbeest van wereldklasse. En het leuke is dat er niet eens goede muziek voor nodig is. Als er maar iemand zingt. Goed of slecht, maakt niet uit. Alhoewel ..... dat is niet helemaal waar. Tijdens oud en nieuw hadden de eigenaars van het guesthouse waar ik vertoefde een karaoke box en een bbq neergezet. Binnen vijf minuten was het feest op volle toeren en dat was om vier uur 's middags. Maar wat ik er eigenlijk over wil vertellen is dat het die dag wel degelijk uitmaakte of er goed of slecht werd gezongen. Hoe valser hoe beter was het motto. Luid gejuich wanneer er kattegejank uit de boxen geblazen werd en oorverdovende stilte (en ook geen applaus) wanneer er een serieuze muzikale poging werd gedaan.

In Pai, waar ik de afgelopen weken iets te veel tijd heb doorgebracht, houden ze ook van muziek. Ik heb maar liefst twee concerten mogen meemaken. De eerste een rockconcert van Carabao, wereldberoemd in Thailand en ongelooflijk populair. De tweede een reaggae festival ten behoeve van de lokale muziekschool die nood heeft aan muziekinstrumenten na de overstromingen die Pai vorig jaar hebben geteisterd.
Het rockconcert was ongelooflijk. Beter kan ik het niet beschrijven. Ik kom aan op het sportveld dat speciaal voor de gelegenheid is omgetoverd met een professioneel podium, mega boxen. Erg indrukwekkend. Het is al er al redelijk druk, ik denk dat er dan al zo'n duizend man op de been zijn, wat voor een kleine plaats als Pai een behoorlijk aantal is. En het is nog niet eens begonnen. De mannen zien er stoer uit met hun donkere jeans en zwarte Carabao t-shirts. De vrouwen zien er uit als poppetjes, zoals gewoonlijk. Hier en daar sjouwen mensen schedels van waterbuffels met zich mee. De buffelschedel is het symbool van Carabao. Het ziet er allemaal erg stoer uit. Erg rock.
Na een uitstekend voorprogramma (reaggae), maakt Carabao zijn entree. De frontlinie, tot dusver bemand door toeristen die de reaggae al de moeite waard vonden om op te dansen, wordt nu overgenomen door Thai. En wanneer de muziek dan begint, raakt de menigte uitzinnig! Ik sta zelf perplex kan ik wel zeggen, niet eens om de reaktie van de Thai, maar omdat de band begint met een balad. Sky radio muziek. Het intro van het volgende nummer is veelbelovend, nu gaan we ROCKEN! Maar nee, weer een balad. En nog een, en nog een, en nog een. Tot het tot mijn luie hersencellen doordringt dat dit het is: dit is Thaise rockmuziek. Als ik het een categorie zou moeten geven zou het hetzelfde genre zijn als de muziek van Frans Bauer. Zo klinkt het echt. Moet je je voorstellen dat mensen tijdens een concert van Frans met waterbuffelschedels zouden rondspringen! Nou weet ik natuurlijk niet wat Frans daarvan zou vinden, maar ik durf te beweren dat ze met harde hand uit het publiek zouden worden verwijderd. Ik lach me suf!

Een paar dagen later ga ik naar het reaggae festival. Hier gebeurd min of meer hetzelfde als op het rockconcert een kleine week terug: ook al doet de naam van het festival het vermoeden; er wordt nauwelijks reaggae gespeeld. In plaats daarvan krijgen we het bij het rockconcert beloofde rockmuziek en tevens pop, skunk en thaise dans. Maar vrijwel geen reaggae. Geweldig, daar niet van, maar niet helemaal wat ik ervan had verwacht. Het mag de pret niet drukken: elke keer dat je tweeduizend kalme Thai helemaal uit hun dak ziet gaan is het meer dan de moeite waard! Op naar het volgende concert!!