Het juk van de reiziger

Dat wij reizigers erg druk zijn met reizen neemt niet weg dat we nog steeds alledaagse relatieproblemen en verliefdheden kennen. Sterker nog, het lijkt hier geintensiveerd aangezien we 24 uur per dag de tijd voor elkaar hebben, i.p.v. een uurtje ’s ochtends of een paar uur ’s avonds.
Het afgelopen jaar ben ik meer dan eens in aanraking gekomen met reizende stelletjes die relatieproblemen op reis ervaren. Van de een op de andere dag moeten ze 24 uur per dag, 7 dagen per week met elkaar doorbrengen. Van tevoren lijkt dat menigeen romantisch, maar eenmaal ter plaatse ligt het net even iets lastiger. Want waar kan je heen wanneer de kleinste dingen die de ander doet of zegt je beginnen te irriteren? Hoe leg je uit zonder de ander te kwetsen dat je hem of haar even niet uit kan staan en er een paar uur alleen vandoor gaat? Dat je er een week alleen vandoor gaat?
Wanneer iedereen die jij kent, je partner ook kent. Je geen scheet kan laten zonder dat de ander het hoort. Slechts een koppel ken ik die het op reis beter met elkaar konden vinden dan thuis. Maar ook zij hadden het in het begin even moeilijk gehad met elkaar. De meesten hebben de relatie crisis die iedereen op reis lijkt door te maken nog niet helemaal doorgewerkt. Er zijn heel wat stellen die eerder naar huis terugkeren of die hebben besloten dan maar uit elkaar te gaan.

De enige lange relaties die ik op reis ervaar zijn de relaties met mijn kamergenoten. Op een uitzondering na allemaal platonisch, maar daarom nog niet minder intensief. Van de een op de andere dag trek je hele dagen met elkaar op. Enkel en alleen omdat deze persoon nu toevallig jouw kamergenoot is. Doorgaans pakt het goed uit; je hebt genoeg weetjes en verleden uit te wisselen om een week te vullen. Je hebt in ieder geval je liefde voor reizen met elkaar gemeen en je verkeert in een fase waarin alle verschillen in de ander interessant zijn. Meestal duurt een kamergenootschap niet langer dan een week of twee. Te kort om je echt aan de ander te storen. De uitzondering op deze regel was mijn meest recente kamergenote. Ik had haar tijdens een busrit van Dharamsala naar McCleod Ganj zien zitten met haar rugzak op en gokte dat zij, net als ik zometeen op zoek zou gaan naar een kamer. Binnen vijf minuten was het geregeld: we zouden een kamer delen. Dat lijkt allemaal wat snel, maar zo werkt het meestal.

De eerste drie dagen kon ik het goed met haar vinden. We brachten aardig wat tijd samen door. Echter, de vierde dag begon ik me al aan haar te irriteren. Haar urendurende ochtend- en avondsessies voor de spiegel, de modderplassen met zwarte lange haren in de badkamer, het feit dat ze geen seconde haar mond kon houden. Wanneer ze niet tegen mij praatte, hield ze volledige gesprekken met zichzelf. Daarnaast zat ze ook een succesvol liefdesleven in de weg. Dat kon niet lang goedgaan.
Ik hield mezelf voor dat ze nog maar een paar dagen mijn kamergenote zou zijn. Ik zou namelijk binnenkort vertrekken. Maar dagen werden weken en op een gegeven moment zag ik er tegenop ’s avonds naar huis te gaan. Ik begon smoezen te verzinnen en haar te ontlopen. Ik voelde me als in een slecht huwelijk. Tegen Jan en Alleman vertelde ik mijn grieven, mijn relatieproblemen met de Verschrikkelijke Kamergenote. Ondertussen was ik me volledig van het feit bewust dat ikzelf de grootste oorzaak was van dit probleem.

Mijn liefdesleven, of gebrek eraan bleek de spreekwoordelijke druppel die mijn emmer deed overlopen. Op een donderdagochtend heb ik haar vriendelijk verzocht een andere kamer of kamergenoot te vinden. Ze had tot zaterdag de tijd. Uiteindelijk koos ze voor een andere kamer.

Ik schreef het zojuist al even tussen neus en lippen door: ook ik ken hier zo nu en dan een liefdesleven. Daar wil ik op een later tijdstip onder vier ogen nog wel eens over uitwijden indien gewenst. In ieder geval is McCleod Ganj de plek bij uitstek waar jong en oud zich wagen aan avontuurtjes en semi-serieuze relaties. Onder reizigers zelf wordt overal heel wat afgerommeld, maar hier doen ook Tibetaanse en Kashmirse mannen met hartelust mee aan de real life soap. Velen proberen in McCleod hun betere helft of dan in ieder geval toch een verzetje te vinden. De Tibetaanse jongens die in India moeilijk aan het werk komen of gewoonweg geen zin hebben om te werken ontmoeten zo de financiers van hun luizeleventje. Dat laatste is niet helemaal eerlijk, zo lijkt het net alsof ze gelukkig zijn met de situatie en dat is in de meeste gevallen niet waar. Negentig procent van de jonge mannen hebben niet of nauwelijks werkervaring aangezien ze het grootste deel van hun leven bhoedistische monnik zijn geweest. Ze weten niet waar ze zouden moeten beginnen met het opbouwen van hun leven en het vooruitzicht niet alleen voor jezelf, maar voor de uitspattingen van je werkeloze vrienden te moeten betalen werkt verlammend. Een relatie aangaan met een relatief rijke toeriste biedt uitzicht op een beter leven. Ik heb het nu even niet over de uitzonderingen van stellen die echte liefde bij elkaar vinden ... want dat komt natuurlijk ook voor!

Elke maand zijn er wel een paar trouwerijen tussen Tibetanen en toeristen. Sommigen kennen elkaar zes weken, anderen meer dan een jaar. Om te kunnen trouwen moet het stel twee keer naar de burgelijke stand in Dharamsala. Tussen de twee bezoeken moet minimaal 40 dagen zitten en dat is officieel het enige opstakel wat het nieuwe paar moet overkomen.
Met hun prachtige lange zwarte haren en ontwapenende glimlach winnen vooral de jongens uit de Amdo regio gemakkelijk de harten van de westerse meisjes. Monogaam zijn ze echter bepaald niet. Zodra het meisje of hun nieuwe bruid haar hielen heeft gelicht, is de jacht op vers bloed meteen weer geopend. Af en toe rommelen ze ook met meerdere meisjes tegelijk aan wat voor zeer ingewikkelde en vaak ook vermakelijke situaties zorgt. Maar, niemand kan deze gigolos flauw noemen. Ze vinden het zelf namelijk geen probleem hun vriendin te delen met hun beste vrienden. Je hoeft maar een kik te geven en een jongen uit te kiezen. Geen probleem.
Het motto is: als je maar gelukkig bent. Zo lijkt het allemaal vrij en open, maar dat is het niet. Deze jongens zijn experts in de waarheid mooier maken dan dat zij is.

Ik ben ondertussen redelijk ingewijd in het Tibetaanse gigolo circuit. En zo veel als ik over deze groep jongens kan vertellen, zo weinig weet ik over de Kashmirse versierders. Over Indiers in het algemeen kan ik alleen het volgende zeggen: zo gemakkelijk als het versieren de werkeloze langharige Tibetaanse nozems afgaat, zo lastig is het voor de hardwerkende Indiers. Door schade en schande wijs geworden vermijdt het gros van de toeristen ze als de pest. Ik heb zelf ook een paar keer de deksel op mijn neus gehad wanneer ik een platonische vriendschap met een Indiase man meende aan te gaan. Ik vertrouw tegenwoordig geen enkele Indiase man meer volledig. Binnenkort zet ik onder de titel Jolly mijn laatste ervaring met een Indiase ‘vriend’ uiteen. Ik dacht hem als vriend (lees platonisch) te kunnen beschouwen. Die fout maak ik niet snel weer.

In de wervelwind van verandering die de laastste jaren door India raast lijkt men de weg te zijn kwijtgeraakt. Vooral mannen zijn losgeslagen.
Maar goed, wie ben ik om een vinger te wijzen wanneer juist vanuit het westen de films, onze losse levensstijl en ons gedrag hier als oorzaak aan te wijzen zijn. Zijn niet wij ook verdwaald?