de zoveelste busrit

14 juli 2005

Ik heb een werkelijk fantastische dag achter de rug. Acht uur bussen was het van Shimla naar Kullu en het was het dubbel en dwars waard! Ik was al vroeg op vanochtend na een wat haperende start. Ik had nog bij mijn alarm geschreven dat ik vanochtend niet op snooze moest drukken. Ik moest nog pakken en wilde dat op mijn gemakje doen. Ik had de wekker op vijf uur gezet. Dus druk ik maar twee keer op snooze vanochtend en zo was het dan toch tien over half zes toen ik aanstalte maakte uit bed te komen. Ik was gisteren vrij laat gaan slapen; dom natuurlijk, ik had het niet door tot het letterlijk te laat was. Maar het pakken ging vanochtend redelijk snel en ik had zowaar nog tijd over om het laatste nieuws op BBC World mee te pakken.

Bij de bus kwam ik uiteraard mijn 'favoriete' porter tegen. Hij heeft óf een slecht geheugen óf hij heeft een drie meter dik bord voor zijn kop. Ik vertelde hem voor de tigste keer dat ik niets met hem te maken wil hebben omdat ik hem niet mag. Dat geeft niets, antwoordde hij, ik ben een porter en die hoef je niet te mogen. Ik zeg nogmaals dat ik helemaal niet met hem wil praten. Hij verdwijnt om een minuut later weer op te duiken. Misschien heeft hij enkel een korte-termijn geheugen? Dat zou een hoop verklaren.

Ik heb vanochtend twee brownies in mijn tas gevonden. Ik was al weer vergeten dat ik die gisteren had gekocht. Dat wordt dus mijn ontbijt. Lekker gezond!
Mijn rugzak mocht vandaag mee de bus in. De conducteur was gevoelig voor mijn Remi-ogen en mijn vrees voor regen, die overigens niet ongegrond blijkt. Ruim een uur nadat we onderweg zijn begint het eerst zachtjes en daarna hard te regenen. Mijn tas staat veilig en droog naast me. Ik ben blij.
De rivieren waarlangs de weg ons voert kolken. Ik zie talloze watervallen, maar mijn mond valt pas echt open wanneer we langs een dam rijden. Het water spuit langs twee glijbanen naar beneden en veroorzaakt daar een vijftien tot twintig meter hoge en brede golf. Ik heb in mijn leven nog nooit zoiets gezien, het is werkelijk adembenemend. Wat een kracht! Wat een geweld! De buschauffeur rijdt er expres langszaam aan voorbij. Hij ziet iedereen aan de linkerkant van de bus met de neuzen tegen de ramen gedrukt zitten. Het gaat mij niet langzaam genoeg. Het liefst had ik hier uitgestapt. Misschien dat ik dat wel doe op de terugweg.

Langzaam verandert het landschap wat aan mijn raam voorbij komt. We komen nu in India's versie van de Betuwe terecht. Het landschap is een puzzel van appel- en wijngaarden. Ik merk dat ik vaak aan mams moet denken wanneer ik zo zit te genieten van alles wat ik zie. Zij zou er misschien nog wel meer van genieten dan ik. Het ontroert me dat zij de eerste persoon is aan wie ik denk wanneer ik iets geweldigs zie.
Weer valt het me op hoe vrolijk iedereen is die ik onderweg zie. Sommigen zwaaien naar me, kinderen staren naar me, jongens flirten met me. Ik krijg zelfs een luchtzoen van een knappe jongen op een motor. Ik kan me ergere dingen bedenken.
Oh, ik ben er trouwens achter waar de Indiase 'headwobbel' vandaan komt. Ik zag vandaag een koe geheel onbekommert midden op de weg slenteren die daarbij ook de typisch Indiase hoofdbeweging deed, geweldig! Zelfs de uitdrukking paste er precies bij.

Lunch is niet geweldig vandaag. Ik krijg tot een prut gekookte bloemkool met aardappels (aloo gobi), een slappe dal en rijst. Het is niet pittig, niet smakelijk, het is net niks. Terwijl ik dit soort prutjes normaal gesproken goddelijk eten vind. Ik eet het voor de verandering eens met een lepel. De laatste keer dat ik bij een wegrestaurant at, at ik met mijn vingers. Maar ik merkte toen ik om me heen keek dat ik de enige was die haar lepel niet gebruikte. Verrek, ik ben ondertussen Indischer geworden dan de Indiërs zelf! Dat is wel een heel enge gewaarwording. Ik hoop dat het gebruik, het met je rechterhand eten, hier nooit helemaal zal verdwijnen. Het zou erg jammer zijn, juist omdat het eten men je handen het eten lekkerder maakt. Al had het met de lunch van vandaag weinig uitgemaakt vrees ik.

Ik kan goed merken dat we dichtbij de pelgrimsoorden komen. Ik zie onderweg grote groepen pelgrims, herkenbaar door hun oranje hoofddoeken, op de fiets en een groep te voet met een reusachtige olifant waarvan de berijder hoog boven de bus uitkomt. Maar de meest pilgrims komen per motor. Zo reist de moderne pilgrim dus tegenwoordig. Niks de reis te voet afleggen. Niks afzien. Lekker een weekend op pelgrimstocht. De motoren en fietsen zijn behangen met oranje linten en rode vlaggen met daarop in goud de swastika geborduurd. Het is de omgekeerde versie van het symbool wat de Hitler beweging zich eigen had gemaakt. Het symbool staat voor kracht en oneindigheid. Op het stuur hangen bordjes met teksten erop. Ik ben er nog niet achter wat erop geschreven staat.

Rond drie uur komen we in Kullu aan. Het is gek, ik heb het gevoel dat ik hier al eens eerder ben geweest. Maar dat kan helemaal niet. Misschien dat Kullu me erg aan Rampur doet denken, met het grote grasveld in het midden en een hotel genaamd Aroma. Een andere verklaring kan ik er niet voor vinden.
Ik vind al vrij snel een goede, ietwat dure kamer. Maar hij is luxe, schoon en licht. Helemaal goed!
De rivier die vlak langs het hotel stroomt is zo wild dat de lage grom van het water in mijn kamer op de vierde etage in mijn buik te voelen is. Ik vind het wel prettig; ik weet zeker dat het dit geluid is waar ik zo heerlijk van slaap vannacht.

PS: de foto's bij dit bericht zijn voornamelijk gemaakt in Manikaran een paar dagen later en helaas nog niet bewerkt. Toch hierbij even een indruk.