uit het leven gegrepen
Door: Kit Weissman
Blijf op de hoogte en volg Kit
01 Mei 2005 | India, Delhi
01 mei 2005
Het is zeven uur in de ochtend en ik zit op het dakterras van het hotel. Ik geniet van de ochtend. Ik was al vaker van plan precies dit te doen eerder deze week, maar ik kon mezelf telkens niet vroeg genoeg uit mijn kamer losrukken. Mijn boek, The unbearable lighteness of being, ligt gesloten op tafel; het leven beneden op straat is momenteel interessanter. De lucht is dichtbewolkt en grauw. Een heerlijk koele wind speelt met mijn netgewassen haar. Mijn haar dat, nu nat tien maanden, aan ongeveer de helft van volume heeft ingeboet. Reden daarvan is de fikse buikloop die ik hier om de twee maanden opdoe. Mijn eens volle bos is nu nog maar een zielig staartje.
Maar goed, terug naar de straat. In de moskee waar ik op uitkijk is het druk. Hoofden worden geschoren met een klein scheermes, groenten gewassen en gesneden, lichamen gekuist. Prachtig vlaams woord is dat toch: gekuist. Het scheren van de hoofden heb ik nog niet eerder gezien. Ik vraag me af of het met een evenement heeft te maken. Iedereen en niemand lijkt hoofd amateur kapper te zijn. Een grote groep jongens, merendeel rond tien jaar oud, scheren elkaars hoofd. Zo wordt de kapper soms tegelijkertijd zelf ook gekapt. Geen zeep, geen water, vooral vastberadenheid is de formule. Hier en daar zie ik nog een jongen met haar. Ik vraag me af of een geschoren hoofd een voorwaarde of een voorrecht is. Enkele jongens zullen straks naar hun werk moeten en je kan niet zomaar overal met een kaal hoofd werken. Zal dat wellicht de reden zijn voor de uitzondering?
Naast de moskee zit een jongen op een kar met zijn hoofd naar de muur van de moskee gekeerd. Tussen zijn benen staat een grote ton met daarin een pan. Op de deksel van de pan zijn witte rietjes geknoopt in de vorm van een grote waaier. Regelmatig draait hij de deksel heen en weer, alsof hij hem nog vaster op de pan probeert te zetten. Nu doet hij de deksel er weer af en begint met een bamboe stok in de pan te stampen. Hij reikt veel diepen dan de pan diep lijkt te zijn. Magie? Wat er trouwens precies in de pan zit kan ik net niet zien.
De adelaars zijn zojuist wakker geworden. Ze testen de vliegkracht van hun verenkleed boven het plein en maken voor de lol hier en daar een paar duiven aan het schrikken. Daarna strijken ze neer op een van de reusachtige bomen die het plein rijk is en pikken verveeld in hun veren. Ze reviseren de machine voor de volgende vlucht. Ze zijn niet de enigen die rond deze tijd wakker worden. Hier en daar zie een hoofd op een van de daken onder de dekens tevoorschijnkomen. Het eerste wat de wakkere doet is kijken wat er vandaag op straat te zien is. Veel mensen hier in Delhi slapen op daken, op een gebouw rond het plein slaapt elke nacht een grote groep mensen op het golfplaten dak verzacht door een dun stuk karton. Ze slapen, ondanks de hitte, onder dikke lagen dekens. Wanneer het hier rond de twintig graden is zie je mensen rillen van de kou. Ze hebben ander bloed dan ik heb ik me laten wijsmaken.
Je zou trouwens bijna denken dat deze mensen zwervers zijn. Daklozen die hoog boven de straat een veilige slaapplek hebben gevonden. Maar dat is niet zo: het zijn bewoners van het pand eronder. Ze slapen in schoongewassen kleiding. Misschien was het in de kamers beneden te vol, te warm? Wie zal het zeggen? Een echte straf is buitenslapen op zich niet. Golfplaten ondergrond en de muggen niet meegerekend dan. De koele nachtwind is zeer te verkiezen boven de benauwde, warme lucht die in de kamers blijft hangen als een vervelende vlieg die de kamer niet uit wil.
Het miezert al een tijdje en nu begint het dan echt even te regenen. In deze maand regent het telkens maar even; de buien zijn voorbodes van de moesson die er binnenkort aankomt.Ik ga terug naar mijn kamer, nog wat schrijven. Buiten zoekt een koe familie en/of vrienden. Haar geloei, diep en hard komt ruim boven het volume van mijn radio uit. Af en toe is het moooeeeeilijk te geloven dat ik me nu in een van de drukste steden ter wereld bevind.
Ik ben normaal gesproken niet bang van insecten. Integendeel, eerder gefascineerd en zodra ik een interessant exemplaar zie zit ik er het liefst met mijn neus bovenop.
Hier in Delhi is het nu het seizoen voor een bepaald soort kever: ½ cm groot, diamandvormig lichaam met een wit kruis bovenop. Op zich geen profiel van een killer, niets dat me persé rillingen bezorgd. Behalve dan dat deze insecten verrassend veel op teken lijken en dat vind ik nou net niet zo prettig. Ze hebben een voorkeur voor benen .... mijn benen. Ik krijg er letterlijk de kriebels van. Het ergste is dat ik niet eens zeker weet of het wel of niet teken zijn. Deze kleine kruipers zouden best eens verantwoordelijk kunnen zijn voor die mysterieuze beten in het verleden waar ik zo’n verschrikkelijke uitslag van krijg. Je raadt het, deze beestjes zijn momenteel mijn personal enemy number one. Nog net niet zo erg dat ik ze daadwerkelijk van deze wereld afmep. Maar ze zitten overal en ik moet bekennen dat als ik er dan per ongeluk een onder de voet loop ik er geen hartzeer van heb. Als ze maar niet op bed kruipen ...... als ik er alleen al aan denk! Tot ik mijn ontbijt, toast met jam, op mijn kamer geserveerd krijg. Ik maak me klaar om het op bed te nuttigen terwijl ik naar een van mijn favoriete films kijk: When Harry met Sally.
Bovenop mijn toast ligt een geroosterde kruiper, het witte kruis nu lichtbruin gebakken. Op zijn rug, hardstikke dood. Als een kers op een verjaardagstaart. Terwijl ik hem met een knip van mijn duim en wijsvinger het raam uit schiet moet ik om mezelf lachten. Alleen in India zal je je grootste angst als ontbijt opgediend krijgen. Het onderhouden van angsten is hier echt onbegonnen werk. Gewoon te veel moeite.
’s Middags kom een bruidstoet onder mijn raam voorbij. Een heuse, want deze keer betreft het enkel een bruid en ze heeft een heel gevolg van in saris geklede vrouwen achter zich aan. De enige mannen in de stoet zijn de muzikanten. Zij gaan aan de stoet vooruit. Om de twintig meter stoppen ze en stopt ook het gevolg. Het is de bedoeling dat de lucht om de bruid heen wordt gezuiverd van kwade geesten die een heel negatief effect op het komende huwelijk kunnen uitoefenen. Dit negatieve effect kan redelijk makkelijk worden verholpen: met geld. Het geld wordt voor het gezicht van de bruid gezwaaid op een manier zoals je een kind zover wil krijgen dat het van de lepel eet. Aan het eind van de vlucht verdwijnt het geld in een van de zakken van de hoofdmuzikant. Zo te zien zijn twintig roepies genoeg voor de volgende 20 meter. Maar het mag ook best meer zijn. Tijdens de pauzes dansen kinderen op de opzwepende muziek en af en toe dansen ook vrouwen uit de groep mee. Het is allemaal heel feestelijk.
Het enige deprimerende aan het geheel is de bruid. Ze lacht niet, ze huilt. Bruiden lachen hier nooit, dat hoort nu eenmaal niet. Of ze nu blij is met haar aanstaande echtgenoot of niet, ze hoort verdrietig te zijn dat ze haar familie gaat verlaten. Ze zal de komende dagen heel wat tranen moeten laten om recht te doen aan het verdriet om het leven wat ze achter laat.
Het is zeven uur in de ochtend en ik zit op het dakterras van het hotel. Ik geniet van de ochtend. Ik was al vaker van plan precies dit te doen eerder deze week, maar ik kon mezelf telkens niet vroeg genoeg uit mijn kamer losrukken. Mijn boek, The unbearable lighteness of being, ligt gesloten op tafel; het leven beneden op straat is momenteel interessanter. De lucht is dichtbewolkt en grauw. Een heerlijk koele wind speelt met mijn netgewassen haar. Mijn haar dat, nu nat tien maanden, aan ongeveer de helft van volume heeft ingeboet. Reden daarvan is de fikse buikloop die ik hier om de twee maanden opdoe. Mijn eens volle bos is nu nog maar een zielig staartje.
Maar goed, terug naar de straat. In de moskee waar ik op uitkijk is het druk. Hoofden worden geschoren met een klein scheermes, groenten gewassen en gesneden, lichamen gekuist. Prachtig vlaams woord is dat toch: gekuist. Het scheren van de hoofden heb ik nog niet eerder gezien. Ik vraag me af of het met een evenement heeft te maken. Iedereen en niemand lijkt hoofd amateur kapper te zijn. Een grote groep jongens, merendeel rond tien jaar oud, scheren elkaars hoofd. Zo wordt de kapper soms tegelijkertijd zelf ook gekapt. Geen zeep, geen water, vooral vastberadenheid is de formule. Hier en daar zie ik nog een jongen met haar. Ik vraag me af of een geschoren hoofd een voorwaarde of een voorrecht is. Enkele jongens zullen straks naar hun werk moeten en je kan niet zomaar overal met een kaal hoofd werken. Zal dat wellicht de reden zijn voor de uitzondering?
Naast de moskee zit een jongen op een kar met zijn hoofd naar de muur van de moskee gekeerd. Tussen zijn benen staat een grote ton met daarin een pan. Op de deksel van de pan zijn witte rietjes geknoopt in de vorm van een grote waaier. Regelmatig draait hij de deksel heen en weer, alsof hij hem nog vaster op de pan probeert te zetten. Nu doet hij de deksel er weer af en begint met een bamboe stok in de pan te stampen. Hij reikt veel diepen dan de pan diep lijkt te zijn. Magie? Wat er trouwens precies in de pan zit kan ik net niet zien.
De adelaars zijn zojuist wakker geworden. Ze testen de vliegkracht van hun verenkleed boven het plein en maken voor de lol hier en daar een paar duiven aan het schrikken. Daarna strijken ze neer op een van de reusachtige bomen die het plein rijk is en pikken verveeld in hun veren. Ze reviseren de machine voor de volgende vlucht. Ze zijn niet de enigen die rond deze tijd wakker worden. Hier en daar zie een hoofd op een van de daken onder de dekens tevoorschijnkomen. Het eerste wat de wakkere doet is kijken wat er vandaag op straat te zien is. Veel mensen hier in Delhi slapen op daken, op een gebouw rond het plein slaapt elke nacht een grote groep mensen op het golfplaten dak verzacht door een dun stuk karton. Ze slapen, ondanks de hitte, onder dikke lagen dekens. Wanneer het hier rond de twintig graden is zie je mensen rillen van de kou. Ze hebben ander bloed dan ik heb ik me laten wijsmaken.
Je zou trouwens bijna denken dat deze mensen zwervers zijn. Daklozen die hoog boven de straat een veilige slaapplek hebben gevonden. Maar dat is niet zo: het zijn bewoners van het pand eronder. Ze slapen in schoongewassen kleiding. Misschien was het in de kamers beneden te vol, te warm? Wie zal het zeggen? Een echte straf is buitenslapen op zich niet. Golfplaten ondergrond en de muggen niet meegerekend dan. De koele nachtwind is zeer te verkiezen boven de benauwde, warme lucht die in de kamers blijft hangen als een vervelende vlieg die de kamer niet uit wil.
Het miezert al een tijdje en nu begint het dan echt even te regenen. In deze maand regent het telkens maar even; de buien zijn voorbodes van de moesson die er binnenkort aankomt.Ik ga terug naar mijn kamer, nog wat schrijven. Buiten zoekt een koe familie en/of vrienden. Haar geloei, diep en hard komt ruim boven het volume van mijn radio uit. Af en toe is het moooeeeeilijk te geloven dat ik me nu in een van de drukste steden ter wereld bevind.
Ik ben normaal gesproken niet bang van insecten. Integendeel, eerder gefascineerd en zodra ik een interessant exemplaar zie zit ik er het liefst met mijn neus bovenop.
Hier in Delhi is het nu het seizoen voor een bepaald soort kever: ½ cm groot, diamandvormig lichaam met een wit kruis bovenop. Op zich geen profiel van een killer, niets dat me persé rillingen bezorgd. Behalve dan dat deze insecten verrassend veel op teken lijken en dat vind ik nou net niet zo prettig. Ze hebben een voorkeur voor benen .... mijn benen. Ik krijg er letterlijk de kriebels van. Het ergste is dat ik niet eens zeker weet of het wel of niet teken zijn. Deze kleine kruipers zouden best eens verantwoordelijk kunnen zijn voor die mysterieuze beten in het verleden waar ik zo’n verschrikkelijke uitslag van krijg. Je raadt het, deze beestjes zijn momenteel mijn personal enemy number one. Nog net niet zo erg dat ik ze daadwerkelijk van deze wereld afmep. Maar ze zitten overal en ik moet bekennen dat als ik er dan per ongeluk een onder de voet loop ik er geen hartzeer van heb. Als ze maar niet op bed kruipen ...... als ik er alleen al aan denk! Tot ik mijn ontbijt, toast met jam, op mijn kamer geserveerd krijg. Ik maak me klaar om het op bed te nuttigen terwijl ik naar een van mijn favoriete films kijk: When Harry met Sally.
Bovenop mijn toast ligt een geroosterde kruiper, het witte kruis nu lichtbruin gebakken. Op zijn rug, hardstikke dood. Als een kers op een verjaardagstaart. Terwijl ik hem met een knip van mijn duim en wijsvinger het raam uit schiet moet ik om mezelf lachten. Alleen in India zal je je grootste angst als ontbijt opgediend krijgen. Het onderhouden van angsten is hier echt onbegonnen werk. Gewoon te veel moeite.
’s Middags kom een bruidstoet onder mijn raam voorbij. Een heuse, want deze keer betreft het enkel een bruid en ze heeft een heel gevolg van in saris geklede vrouwen achter zich aan. De enige mannen in de stoet zijn de muzikanten. Zij gaan aan de stoet vooruit. Om de twintig meter stoppen ze en stopt ook het gevolg. Het is de bedoeling dat de lucht om de bruid heen wordt gezuiverd van kwade geesten die een heel negatief effect op het komende huwelijk kunnen uitoefenen. Dit negatieve effect kan redelijk makkelijk worden verholpen: met geld. Het geld wordt voor het gezicht van de bruid gezwaaid op een manier zoals je een kind zover wil krijgen dat het van de lepel eet. Aan het eind van de vlucht verdwijnt het geld in een van de zakken van de hoofdmuzikant. Zo te zien zijn twintig roepies genoeg voor de volgende 20 meter. Maar het mag ook best meer zijn. Tijdens de pauzes dansen kinderen op de opzwepende muziek en af en toe dansen ook vrouwen uit de groep mee. Het is allemaal heel feestelijk.
Het enige deprimerende aan het geheel is de bruid. Ze lacht niet, ze huilt. Bruiden lachen hier nooit, dat hoort nu eenmaal niet. Of ze nu blij is met haar aanstaande echtgenoot of niet, ze hoort verdrietig te zijn dat ze haar familie gaat verlaten. Ze zal de komende dagen heel wat tranen moeten laten om recht te doen aan het verdriet om het leven wat ze achter laat.
-
02 Mei 2005 - 10:09
Max & Luigi:
Hahahaha...verbrande kevers, jankende bruidjes,en volgens ons krijg je met wapperend geld, elke negativiteit wel weg hoor..hahaha. Vooral door blijven gaan Kit.
Groetjes, Max & Luigi. -
02 Mei 2005 - 11:19
Linda:
Hoi Kit, Ik vind je verhalen geweldig. Je moet inderdaad een boek gaan schrijven. Het lijkt net of je ons meeneemt op je reis. Ook je foto's zijn schitterend. Leuk om te horen dat het zo goed met je gaat.
Groetjes, Linda -
02 Mei 2005 - 12:51
Lisette:
hey kit, ik heb zel fok slechte ervaring met insecten. Dit waren mieren die overal zaten. En dat gekriebel, vreselijk. Waarschijnlijk weet je wel hoe je teken van kevers kan onderscheiden maar voor het geval dit niet zo is:
wanneer de beestjes 6 poten hebben is het geen teek, wanneer ze er 8 hebben dan zou het wel een teek kunnen zijn. Het zou ook een mijt of een spin kunnen zijn, maar in ieder geval geen kever. -
03 Mei 2005 - 12:15
Lucette Leenart:
hoi Kit,
Wat een geweldige verhalen, echt heel leuk om te lezen. Volgens mij krijgt jij hier niet snel genoeg van. Het is hier nu vakantietijd dus lekker rustig op kantoor. Ik had nu even tijd om je verhalen te lezen. Ik wacht op meer.
groetjes Lucet -
09 Mei 2005 - 12:22
Giti Bán:
lieve kit,
ik heb je verhaal doorgelezen, maar ik zou eerder een soort noivelle noemen.
heb je er al aan gedacht om te schrijven? blijkbaar heb je de gave voor. soms weet man dat niet, omdat men geen tijd voor heeft, maar met jou nu is het anders. zeeén van tijd.... dat lees ik tussen je woorden... en daar ben ik zo jaloers op...
ik zelf ben net terug van hongarije en roemenié. vooral dat laatste heeft weer grote indruk op me gemaakt. als je over krotten hebt, kun je ook in europa vinden, onder de roemenense zigeuners. onze huisdieren hebben hier een koninklijke leven naast hen. maar ja, onze meiden, ook zigeuners, doen het relatief goed en daar ben ik zeer dankbaar voor.
het had zin gehad om hen op te vangen.
lieve kit, nou ga ik naar mijn werk, en ik wacht op je volgend bericht,
met veel liefs en genbiet vooral!
giti
let op de taken overigens: in hongarije had ik een tante, die jaren zeer ernstig ziek was nav een teekbeet en ik ken een meidje van 8 jaar, die ook 2 jaar uitgeschakeld is door zo';n beest! -
16 Mei 2005 - 08:18
Carolien Pielage:
Hoi mede-reizigster!
Wat gezellig om (vanuit Chiang Rai/noord Thailand)even met je in New Delhi te zijn. Wat een heerlijk verhaal, beeldend en echt zoals het is... (en ik kan het weten!). Hopelijk kruizen onze paden zich ook fysiek? knuffel, Carolien -
20 Mei 2005 - 15:02
Thera:
Hai Kit,
Ik ben pas vrij laat achter je site gekomen maar dan nu toch kunnen bekijken wat een prachtige verhalen en wat bewonder ik je. Ik ga je vanaf nu dan ook meer volgen. Ik wens je nog veel reisverhalen toe.
Groetjes Thera
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
