bezoek

30 juni 2006

Jon is op bezoek. Ik heb Jon meer dan een jaar geleden leren kennen in Dharamsala waar hij mijn kamergenoot was. Samen met Tommy, een Japanse jongen zijn we toen naar Amritsar gegaan om de gouden tempel te bezichtigen (zie "Golden Temple revisited" 16 februari 2005). Toen op stap met twee jongens van onder de twintig. Ondertussen is Jon twintig en ziet er ook ouder en gespierder uit dan ik me herinnerde. Ik haal hem op van Bangkok Airport, maar daar lopen we elkaar mis. Jon en ik hebben slechte ervaringen met elkaar ontmoeten op vliegvelden en dat zet zich hier dus voort. Hij en ik wachten op elkaar in verschillende aankomsthallen en zullen elkaar pas de volgende dag ontmoeten. Ik ben een beetje ongerust, Jon zo helemaal alleen in mega stad Bangkok. Het is zijn eerste bezoek aan Thailand. Maar mijn ongerustheid is onterecht. Jon is een redelijk ervaren reiziger en weet zich ook hier prima te redden. Ik laat hem per mail weten waar hij me kan bereiken en zo vindt hij me dan ook de volgende ochtend.

We maken onmiddelijk plannen voor de komende week, maar er is een probleem: Jon is vergeten een nieuw paspoort aan te schaffen en zijn huidige paspoort is nog maar vijf maanden geldig. Het was geen probleem op Bangkok Airport, maar hij is bang dat hij aan de grens met Cambodja volgende week wel een probleem zal zijn. Des te meer omdat hij daar een werkvergunning moet regelen. Ik raad hem aan de volgende dag een bezoek aan de Amerikaanse ambassade te brengen.
Vandaag gaan we van Bangkok proeven.

De volgende dag, terwijl Jon naar de Ambassade is, ga ik op zoek naar voordelige tickets naar een van de eilanden. Ik zou graag terug naar Koh Chang gaan, ik heb het daar eind vorig jaar fantastisch gehad. De tickets zijn toevallig in de aanbieding, we kunnen voor 50 baht (iets meer dan 1 euro) naar Koh Chang. Het is een zes uur durende busrit en een tocht met de Ferry. Dat is een fantastische deal! Normaliter kost het zeker 6 of zeven keer zoveel. Maar Jon komt met slecht nieuws terug van de Ambassade. Ze hebben hem geadviseerd een tijdelijk paspoort aan te schaffen. Het zal drie dagen duren om het te krijgen en de derde dag is gelijk ook de enige dag dat hij het deze week kan ophalen. Drie dagen geeft ons niet genoeg tijd om naar een eiland te gaan of iets anders buiten Bangkok te ondernemen. Hoe we ook meten en schuiven, we hebben gewoonweg niet genoeg tijd. We besluiten uiteindelijk in Bangkok te blijven. Er zijn hier meer dan genoeg dingen te ondernemen en te zien. We maken een soort van plan voor de rest van de week, wetende dat er waarschijnlijk niet al te veel van terecht zal komen. Maar aan het eind van de week hebben we toch een indrukwekkende lijst van dingen die we hebben gedaan: exotisch fruit geproefd op de fruitmarkt, bezoek aan een Thaise dojo, Grand Palace, Wat Arun en Wat Po, rondrit per bus door half Bangkok, een dag met een minibus naar The Bridge over the River Kwai, het Jeath museum, een suikerfabriek, the floating market en The Tiger Temple. Verder talloze etentjes, iedere avond naar een club en last, but zeker not least een bezoek een de roze buurt van Bangkok: Pha Pong. Dat in vijf dagen is toch zeker niet weinig te noemen. Jon is moe van alle nieuwe indrukken. Ik hoop dat zijn treinreis naar de Cambodjaanse grens hem weer een beetje op krachten zal brengen. Ik heb in ieder geval genoten van zijn bezoek en Jon heeft het zo naar zijn zin gehad dat hij beloofd heeft na Cambodja terug te komen.

Ondertussen is er bericht dat Carola binnekort mijn kant op komt. Kijk, dat soort berichten maken me ontzettend blij!!