de tien dagen grens ...
Door: Kit Weissman
Blijf op de hoogte en volg Kit
24 April 2007 | Thailand, Koh Tao
Tien dagen max
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer weet hoe het nou zo gekomen is, maar ik denk dat het erop neer komt dat Davit en ik moeilijk zonder elkaar en nog veel moeilijker met elkaar kunnen. Hij weet precies hoe hij me moet manipuleren en doet het zo dat ik alle redelijke overwegingen opzij zet en me met hem in een onmogelijke situatie stort.
Zo bevond ik me na mijn reis in Vietnam opeens terug op het eiland Koh Tao waarvandaan Davit me had gesmeekt terug te komen en bij hem te komen wonen. De bar die hij bij mijn vorige bezoek nog aan het bouwen was, is nu klaar en het is werkelijk een prachtige plek geworden. Vol trots geeft hij de rondleiding en ik kan niet anders zeggen dan dat hij iets heeft gemaakt om heel trots op te zijn.
Eerder heb ik al een gemerkt dat tien dagen ongeveer het maximum is dat we met elkaar door een bocht kunnen en ik vraag me af de komende weken eruit zullen gaan zien.
Davit is als een klein kind, als hij eenmaal zijn zin heeft wil hij weer wat anders en zo ook nu. Langzaam maar zeker escaleert de situatie en loop ik met mijn gezicht op half zeven rond wanneer ik in zijn buurt ben. Ik ben ondertussen echter verknocht geraakt aan waar we wonen en heb veel vrienden (nou ja, kennissen) gemaakt en denk dat als ik nog maar heel even vol houdt het allemaal wel een soort van structuur zal krijgen.
Dat is echter niet wat er gebeurd. Op een gegeven dag is het moment daar, de spreekwoordelijke druppel die de emmer laat overlopen. Die avond heeft Davit een barbecue geregeld en de bar zit vol met mensen die het vreselijk naar hun zin hebben. Davit had mij gevraagd wat ik wilde eten en ik antwoordde dat ik liever niet meedeed aan de bbq omdat dat betekend dat ik gepofte aardappel en wat slappe groenten krijg. Ik eet liever wat mee uit de keuken. Hij geeft me gepofte aardappel en slappe groenten van de bbq. En wanneer ik er niet blij mee ben is de toon voor de avond gezet. Deze keer loopt het echter zo uit de hand dat ik halverwege de avond Paul bel en vertel dat ik waarschijnlijk binnenkort naar Chiang Mai kom en of ik dan even bij hem op krachten mag komen. Later op de avond merk ik dat als ik nog een beetje zelfrespect heb ik vanavond hier al weg moet. Ik praat erover met een Amerikaanse jongen die hier nu al meer dan een week is. Ik ken hem ondertussen redelijk goed. Ik vraag hem of hij misschien een hangmat of iets dergelijks heeft waar ik zou kunnen slapen vanavond. Dan neem ik morgen de boot terug naar het vaste land en ga door naar Chiang Mai. Steve, zo heet hij, gaat me helpen. Geen probleem, zegt hij. Tussen de laatste werkzaamheden van de bar door pak ik mijn tassen. Ik rond al het werk zo af dat Davit het verder alleen af kan en pak mijn tassen. Steve is ongerust, zal Davit niet kwaad op hem worden? Ik voorspel van niet. We lopen samen de bar uit richting het strand. Ik zeg gedag tegen de gasten en heb geen woorden voor het gedrag van Davit vanavond dus zeg maar helemaal niets.
Ik praat nog lang na met Steve en twee vrienden van hem voor we gaan slapen.
De volgende dag ben ik zo uitgeput dat ik besluit nog een dag te slapen voor ik de boot neem. Ik weet dat Davit te trots is om me het hier lastig te maken en durf erom te wedden dat ik hem vandaag niet zal zien. Ik ga even bij een aantal mensen die hier werken langs om afscheid te nemen en regel mijn bootticket. Ik kom een aantal van de gasten tegen onderweg en wanneer ik vertel waarom ik gisteravond ben vertrokken nodigen ze me uit om vanavond met hen te gaan eten. Het verhaal gaat kennelijk als een lopend vuurtje, want die avond zijn alle gasten van de bar aanwezig bij het etentje en het is enorm gezellig. Het wordt erg laat. Wraak is zoet en het doet me goed te weten dat Davit vanavond vrijwel geen enkele bezoeker heeft gehad bij de bar.
De dag daarop stap ik op de ferry. Ik reis op kosten van Taa Toh Lagoon resort, de eigenaars van Davits bar. Ik ga terug naar Paul, terug naar huis. Mijn wonden likken en me in de watten laten leggen.
Mijn verblijf in Koh Tao heeft tien dagen geduurd.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer weet hoe het nou zo gekomen is, maar ik denk dat het erop neer komt dat Davit en ik moeilijk zonder elkaar en nog veel moeilijker met elkaar kunnen. Hij weet precies hoe hij me moet manipuleren en doet het zo dat ik alle redelijke overwegingen opzij zet en me met hem in een onmogelijke situatie stort.
Zo bevond ik me na mijn reis in Vietnam opeens terug op het eiland Koh Tao waarvandaan Davit me had gesmeekt terug te komen en bij hem te komen wonen. De bar die hij bij mijn vorige bezoek nog aan het bouwen was, is nu klaar en het is werkelijk een prachtige plek geworden. Vol trots geeft hij de rondleiding en ik kan niet anders zeggen dan dat hij iets heeft gemaakt om heel trots op te zijn.
Eerder heb ik al een gemerkt dat tien dagen ongeveer het maximum is dat we met elkaar door een bocht kunnen en ik vraag me af de komende weken eruit zullen gaan zien.
Davit is als een klein kind, als hij eenmaal zijn zin heeft wil hij weer wat anders en zo ook nu. Langzaam maar zeker escaleert de situatie en loop ik met mijn gezicht op half zeven rond wanneer ik in zijn buurt ben. Ik ben ondertussen echter verknocht geraakt aan waar we wonen en heb veel vrienden (nou ja, kennissen) gemaakt en denk dat als ik nog maar heel even vol houdt het allemaal wel een soort van structuur zal krijgen.
Dat is echter niet wat er gebeurd. Op een gegeven dag is het moment daar, de spreekwoordelijke druppel die de emmer laat overlopen. Die avond heeft Davit een barbecue geregeld en de bar zit vol met mensen die het vreselijk naar hun zin hebben. Davit had mij gevraagd wat ik wilde eten en ik antwoordde dat ik liever niet meedeed aan de bbq omdat dat betekend dat ik gepofte aardappel en wat slappe groenten krijg. Ik eet liever wat mee uit de keuken. Hij geeft me gepofte aardappel en slappe groenten van de bbq. En wanneer ik er niet blij mee ben is de toon voor de avond gezet. Deze keer loopt het echter zo uit de hand dat ik halverwege de avond Paul bel en vertel dat ik waarschijnlijk binnenkort naar Chiang Mai kom en of ik dan even bij hem op krachten mag komen. Later op de avond merk ik dat als ik nog een beetje zelfrespect heb ik vanavond hier al weg moet. Ik praat erover met een Amerikaanse jongen die hier nu al meer dan een week is. Ik ken hem ondertussen redelijk goed. Ik vraag hem of hij misschien een hangmat of iets dergelijks heeft waar ik zou kunnen slapen vanavond. Dan neem ik morgen de boot terug naar het vaste land en ga door naar Chiang Mai. Steve, zo heet hij, gaat me helpen. Geen probleem, zegt hij. Tussen de laatste werkzaamheden van de bar door pak ik mijn tassen. Ik rond al het werk zo af dat Davit het verder alleen af kan en pak mijn tassen. Steve is ongerust, zal Davit niet kwaad op hem worden? Ik voorspel van niet. We lopen samen de bar uit richting het strand. Ik zeg gedag tegen de gasten en heb geen woorden voor het gedrag van Davit vanavond dus zeg maar helemaal niets.
Ik praat nog lang na met Steve en twee vrienden van hem voor we gaan slapen.
De volgende dag ben ik zo uitgeput dat ik besluit nog een dag te slapen voor ik de boot neem. Ik weet dat Davit te trots is om me het hier lastig te maken en durf erom te wedden dat ik hem vandaag niet zal zien. Ik ga even bij een aantal mensen die hier werken langs om afscheid te nemen en regel mijn bootticket. Ik kom een aantal van de gasten tegen onderweg en wanneer ik vertel waarom ik gisteravond ben vertrokken nodigen ze me uit om vanavond met hen te gaan eten. Het verhaal gaat kennelijk als een lopend vuurtje, want die avond zijn alle gasten van de bar aanwezig bij het etentje en het is enorm gezellig. Het wordt erg laat. Wraak is zoet en het doet me goed te weten dat Davit vanavond vrijwel geen enkele bezoeker heeft gehad bij de bar.
De dag daarop stap ik op de ferry. Ik reis op kosten van Taa Toh Lagoon resort, de eigenaars van Davits bar. Ik ga terug naar Paul, terug naar huis. Mijn wonden likken en me in de watten laten leggen.
Mijn verblijf in Koh Tao heeft tien dagen geduurd.
-
07 Mei 2007 - 21:13
Ferry De Vries:
Hallo Kitty,
Toen ik een poosje geleden bij jouw opa en mijn oom op bezoek was, liet hij mij vol trots de stukjes zien die jij op jouw reis hebt geschreven. Ik vond dat heel erg leuk en heb hem gevraagd of ik jouw adres kon krijgen. Helaas was dat niet het juiste adres. Toen ik onlangs op de verjaardag van Tante Wil was heb ik aan jouw moeder het juiste adres gevraagd met als gevolg dat ik kennis heb kunnen nemen van jouw prachtige ervaringen.
Vanaf heden zal ik jouw stukje met veel plezier lezen en ook reageren als je dat leuk vindt.
Geniet ervan zou ik zeggen en tot schrijvens.
Veel geluk en plezier,
Ferry en Marianne de Vries
-
07 Mei 2007 - 21:58
Walter:
Hoi zusje,
Deze laatste serie foto's ziet er zo vertrouwd uit. We vertrekken morgen naar Tekirova/Turkije, maar als ik je foto's zo zie begint Thailand toch wel weer te kriebelen.
Later
Big Brother, watching you -
01 Juni 2007 - 12:53
Ireen:
boe! lekker eten zo!! :) -
14 Juli 2007 - 16:38
Home Sweet Home (??):
o kit! nou ben ik je email adres weer even kwijt..naja zo kan t ook. Ben je nog in Nederland!? En hoe was je verassing!?!
Ik heb het eigenlijk alweer een beetje gzien, alhoewel ik wel veel leuke feestjes heb en vrienden zie enzo, maar als ik mn foto's bekijk...
Als je nog tijd heb moeten we misschien maar es een keer nog een middagje strand pakken en ouderwets ouwehoeren over israeli meisjes met teveel haar ;) dus laat maar weten! je had mijn email adres toch wel? Kus! -
14 Juli 2007 - 16:39
Lekker Slim:
ireen dus ;) -
17 Juli 2007 - 08:26
Mike W.:
W. van wie was dat ook alweer. Wisse, van Noctua. Ken je me nog? Zat je eens te Googlen en kwam je site tegen. Poeh hé, indrukwekkend allemaal!
Alles wel goed met je? Geloof het wel. Doe rustig aan en ik spreek of schrijf je misschien nog wel.
Gr. Mike
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
