eigenwijs
Door: Kit Weissman
Blijf op de hoogte en volg Kit
31 Augustus 2005 | India, Dehradun
31 augustus 2005
Wanneer je Indiers in een curslijf probeert te dwingen heb je een probleem. Conformistisch als ze op het eerste gezicht lijken in hun hang naar alles wat westers is, ze zijn het bepaald niet. Wat ze wel doen is gebruiken uit andere culturen eigen maken en om er daarna met het idee vandoor te gaan.
Een prachtig voorbeeld van hun onverwoestbare eigengereidheid zag ik in Chandigarh. Chandigarh staat bekend als "model city", wat zoveel betekend als: geen koeien op straat, brede en goed onderhouden wegen en aangelegde woenwijken. Je moet er hier moeite voor doen een dhaba (typisch Indiase eettent0 te vinden en een goedkoop hotel kan je hier wel vergeten. De standaarden zijn hier verlegd, de lat waarmee gemeten wordt is westers.
Voor mij is Chandigarh een soort Twilight Zone. Iets wat in het schemergebied thuishoort. Ik kan me er dan ook niet thuisvoelen. Zo gepland en voorgekauwd dat alle charme ontbreekt.
(Dat laatste is trouwens niet helemaal waar, op de laatste dag dat Annette, Nanne en ik er verbleven ben ik met Nanne naar een rotstuin geweest die echt de moeite waard was. Zie foto's.)
Toch zijn er kleine herkenningen, verrre herinneringen dat je je hier in het India bevind zoials ik het ken. In de plantsoenen naast de netjes aangelegde troitoirs staan kappersstoelen met een zeiltje erboven gespannen. Hier wordt in de marges gewerkt. Op het koele marmeren entrees van de dure hotels slapen rikshaw rijders op de grond, net als in Delhi en elke andere stad in India. Overdag stallen straatverkopers hun waar en de bedelaars hun fooienpot uit op deze promenades.
Vandaag ben ik aangekomen in Dehradun. Deze plaats doet me in verschillende opacihten erg denken aan Chandigarh. Ook hier hebben ze de straten zorgvuldig aangelegd. Ook hier dure hotels en voelselketens als Baskin Robbins, Barista en Pizza Hut.
Ik vind er met moeite een kamer voor Rs 100 (euro 1,80). Ik krijg er een bijzonder sobere kamer met een hard bed een tafel en een stoel voor. Het daglicht heeft dit hol nog nooit gezien. Toch heb ik bewust voor deze kamer gekozen. Financien daargelaten, is het momenteel beter wanneer ik geen luxe kamer met tv heb. Ik heb de afgelopen week gemerkt dat dat veel te gevaarlijk is, ik kom de kamer bijna niet meer uit! Maar dat terzijde.
De aangelegde straten hier in Dehradun zijn door een (onafgebroken) middenberm van elkaar gescheiden. Ongetwijfeld heeft de bedenker van dit fenomeen de veiligheid van de burgers van Dehradun in gedachten gehad. Maar het gevolg is dat nu aan beide kanten van de berm het verkeer twee kanten opgaat. Want omrijden, daar doen we niet aan hier in India! Wat de situatie zo gevaarljk maakt is dat je nu opeens tegemoetkomend verkeer aan de linkerkant van de weg hebt. Fietsers, brommers, rikshaws, auto's, alles komt als een razende op je af rijden en drukken je de berm in. Want, gemotoriseerd verkeer gaat altijd voor voetgangers. Het heeft met status en met omvang te maken. Zo heeft een auto altijd voorrang op een motor, en de bus op een auto. Rikshaws zijn de uitzondering op de regeld, want ook al zijn ze kleiner dan auto's, ze rijders hebben de grootste mond en de grootste mond heeft nu eenmaal altijd voorrang.
Zoals het een dure wijk betaamd is er een groot park aangelegd tegenover mijn armoedig hotel. En niet zomaar eentje, maar werkelijk prachtig aangelegd en goed onderhouden. Ik ga er even een kijkje nemen. Het park hier is niet een slechts plaats voor oude mensen op een bankje, hondeigenaren en ouders met kinderwagen. Het park is een spannende ontmoetingsplaats voor jong en oud. En een rustlaats voor wie een ochtend-, middag- of avonddutje wil doen. Het bruist er van het leven. Overal slenteren mensen op hun gemakje en de rest van de aanwezigen bekijken de slenteraars vanaf de grasvelden waar ze op zitten of glurend vanaf het bankje waar ze op liggen. Ook hier is het oeesontijd en dat betekend dat alles groen is en in bloei staat. Bloemen zijn trouwens moeilijk te houden in een park hier: voor je het weet zijn ze verdwenen en duiken o als offer in de tempel even verderop. Maar hier hebben ze zo te zien dat probleem onder controle. Is het ze dan toch gelukt de mensen hier in een curslijf te krijgen?
(ps: twee dagen later zie ik toch een oude vrouw alle bloemen en bloemknoppen uit een boom plukken. Het stelt me gerust dat India's indentiteit voorlopig veilig is.)
Wanneer je Indiers in een curslijf probeert te dwingen heb je een probleem. Conformistisch als ze op het eerste gezicht lijken in hun hang naar alles wat westers is, ze zijn het bepaald niet. Wat ze wel doen is gebruiken uit andere culturen eigen maken en om er daarna met het idee vandoor te gaan.
Een prachtig voorbeeld van hun onverwoestbare eigengereidheid zag ik in Chandigarh. Chandigarh staat bekend als "model city", wat zoveel betekend als: geen koeien op straat, brede en goed onderhouden wegen en aangelegde woenwijken. Je moet er hier moeite voor doen een dhaba (typisch Indiase eettent0 te vinden en een goedkoop hotel kan je hier wel vergeten. De standaarden zijn hier verlegd, de lat waarmee gemeten wordt is westers.
Voor mij is Chandigarh een soort Twilight Zone. Iets wat in het schemergebied thuishoort. Ik kan me er dan ook niet thuisvoelen. Zo gepland en voorgekauwd dat alle charme ontbreekt.
(Dat laatste is trouwens niet helemaal waar, op de laatste dag dat Annette, Nanne en ik er verbleven ben ik met Nanne naar een rotstuin geweest die echt de moeite waard was. Zie foto's.)
Toch zijn er kleine herkenningen, verrre herinneringen dat je je hier in het India bevind zoials ik het ken. In de plantsoenen naast de netjes aangelegde troitoirs staan kappersstoelen met een zeiltje erboven gespannen. Hier wordt in de marges gewerkt. Op het koele marmeren entrees van de dure hotels slapen rikshaw rijders op de grond, net als in Delhi en elke andere stad in India. Overdag stallen straatverkopers hun waar en de bedelaars hun fooienpot uit op deze promenades.
Vandaag ben ik aangekomen in Dehradun. Deze plaats doet me in verschillende opacihten erg denken aan Chandigarh. Ook hier hebben ze de straten zorgvuldig aangelegd. Ook hier dure hotels en voelselketens als Baskin Robbins, Barista en Pizza Hut.
Ik vind er met moeite een kamer voor Rs 100 (euro 1,80). Ik krijg er een bijzonder sobere kamer met een hard bed een tafel en een stoel voor. Het daglicht heeft dit hol nog nooit gezien. Toch heb ik bewust voor deze kamer gekozen. Financien daargelaten, is het momenteel beter wanneer ik geen luxe kamer met tv heb. Ik heb de afgelopen week gemerkt dat dat veel te gevaarlijk is, ik kom de kamer bijna niet meer uit! Maar dat terzijde.
De aangelegde straten hier in Dehradun zijn door een (onafgebroken) middenberm van elkaar gescheiden. Ongetwijfeld heeft de bedenker van dit fenomeen de veiligheid van de burgers van Dehradun in gedachten gehad. Maar het gevolg is dat nu aan beide kanten van de berm het verkeer twee kanten opgaat. Want omrijden, daar doen we niet aan hier in India! Wat de situatie zo gevaarljk maakt is dat je nu opeens tegemoetkomend verkeer aan de linkerkant van de weg hebt. Fietsers, brommers, rikshaws, auto's, alles komt als een razende op je af rijden en drukken je de berm in. Want, gemotoriseerd verkeer gaat altijd voor voetgangers. Het heeft met status en met omvang te maken. Zo heeft een auto altijd voorrang op een motor, en de bus op een auto. Rikshaws zijn de uitzondering op de regeld, want ook al zijn ze kleiner dan auto's, ze rijders hebben de grootste mond en de grootste mond heeft nu eenmaal altijd voorrang.
Zoals het een dure wijk betaamd is er een groot park aangelegd tegenover mijn armoedig hotel. En niet zomaar eentje, maar werkelijk prachtig aangelegd en goed onderhouden. Ik ga er even een kijkje nemen. Het park hier is niet een slechts plaats voor oude mensen op een bankje, hondeigenaren en ouders met kinderwagen. Het park is een spannende ontmoetingsplaats voor jong en oud. En een rustlaats voor wie een ochtend-, middag- of avonddutje wil doen. Het bruist er van het leven. Overal slenteren mensen op hun gemakje en de rest van de aanwezigen bekijken de slenteraars vanaf de grasvelden waar ze op zitten of glurend vanaf het bankje waar ze op liggen. Ook hier is het oeesontijd en dat betekend dat alles groen is en in bloei staat. Bloemen zijn trouwens moeilijk te houden in een park hier: voor je het weet zijn ze verdwenen en duiken o als offer in de tempel even verderop. Maar hier hebben ze zo te zien dat probleem onder controle. Is het ze dan toch gelukt de mensen hier in een curslijf te krijgen?
(ps: twee dagen later zie ik toch een oude vrouw alle bloemen en bloemknoppen uit een boom plukken. Het stelt me gerust dat India's indentiteit voorlopig veilig is.)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
