Is van India houden hard werk?

05 juli 2005
Vandaag houd ik van India. Ik heb zojuist afscheid genomen van McCleod Ganj en het regent wanneer ik in Dharamsala op de bus stap. Ik ga vandaag terug naar Shimla, een tussenstop op weg naar mijn uiteindelijke doel: Manikaram, Ladakh en Leh. Ik ben in een prima bui. Het feit dat ik eindelijk weer op pad ben geeft me een goed gevoel. Ik ben te lang in McCleod gebleven en dat blijkt wel wanneer we Dharamsala uitrijden. De regens van de afgelopen weken hebben het landschap getransformeerd. Waren de dorpen stoffig en de akkers dor en droog toen ik hier ruim een maand geleden arriveerde, nu reikt het verse groen tot ver over de straten en staan de rijstvelden onder water. Dit is het oogverblindende groene landschap dat ik me van Nepal tijdens de moesson herrinner. De zware regenval maakt dat overal langs de weg kleine watervallen en stroompjes te zien zijn. De kleur van het water varieert van mosterdgeel, naar lichtbruin en rozerood. Het laatste komt van van een donkere grondsoort af die nu het doordrenkt is een donkerpaarse kleur heeft.
Het land bloedt; beneden verzamelt zich het water in kolkende rode rivieren.

Onze eerste stop is bij een klein dorp vlak voor Kangra. Langs de weg staan een tiental kraampjes met groenten en fruit. Het is nu mango- en lichee-tijd. In hoge piramides liggen ze op de kraampjes uitgestald. Ik snap niet goed hoe men momenteel mango’s aan de man krijgt wanneer ze letterlijk langs de weg voor het oprapen liggen. India is een grote mango kwekerij. Overal zie je mangobomen staan. De conducteur van onze bus koopt een grote zak lichees bij een kraampje even verderop. Hij proeft alvast een exemplaar voor hij betaalt. Met twee handige bewegingen ontvelt hij de lichee met zijn tanden en werkt hem behendig naar binnen. Het zoete sap sijpelt langs zijn kin. Hij geniet er duidelijk van en daar geniet ik weer van. Hij zie me lachen en lacht terug. Een paar mannen die dat zien kunnen het niet laten er opmerkingen over te maken. Er wordt hartelijk om de opmerkingen gelachen. Iedereen lijkt in een goede bui vandaag. Terug in de bus krijg ik door de conducteur een lichee in mijn handen gestopt. Dankbaar geef ik hem nog een glimlach. Ik probeer zijn truc van het ontvellen na te bootsen, maar na enige worsteling komt er slechts een stukje van een halve vierkante centimeter los. Jarenlange ervaring laat zich niet zomaar nadoen. Met mijn handen lukt het beter en de lichee is inderdaad heerlijk zoet en sappig. Ik neem me voor bij de volgende stop ook een zak te kopen.

We hebben vandaag zo’n 250 km te gaan en zullen daar ruim negen uur over doen. Ik meen de buschauffeur te herkennen van een vorige busrit. Die vent reed als een idioot en zorgde, behalve voor veel wagenzieke passagiers, voor een lekke band en een kapotte achteras. Ik herinner me dat we toen ondanks de vertraging door de reparaties toch ruim een uur te vroeg op de plaats van bestemming aankwamen. Als dit inderdaad dezelfde chauffeur is, dan is hij vandaag in een aanzienlijk rustigere bui. De rit is zowaar aangenaam te noemen. Het regent onafgebroken tot aan Shimla. Toch zie ik niet anders dan lachende mensen overal. Met een glimlach op mijn gezicht en een hoofdtelefoon om mijn oren zweef ik de negen uur door in een staat van geluk.

Tot in Shimla. Of liever gezegd, vlak voor Shimla.
De buschauffeur en de conducteur hebben in hun oneindige wijsheid besloten dat hun bus naar Shimla vandaag niet totaan Shimla rijdt. Het betekent dat ik op het laatste moment toch nog over moet stappen. Mijn glimlach verdwijnt net zo snel als hij kwam. Het regent hard buiten en ik moet de gladde trap aan de achterkant van de bus op om mijn rugzak van het dak te halen. Mijn waterdichte hoes om de rugzak, heeft zijn werk nauwelijks gedaan. Wanneer ik mijn rugzak eruit trek blijkt hij doordrenkt te zijn. Ikzelf raak ook snel doordrenkt. Voorzichtig klim ik weer van het dak en krijg van de nog steeds vrolijke conducteur instructies voor de rest van de reis. Als hij al heeft gezien dat mijn glimlach plaats heeft gemaakt voor een oorwurmengezicht, laat hij het niet merken. Hij biedt aan te helpen een bus voor het laatste stuk aan te houden. Het is hem geraden ook! De laatste twee kilometer moet ik staan in de bus die me mee naar Shimla neemt. Ik voel tientallen ogen op mijn kont en probeer mijn trui zo laag mogelijk te trekken. Geheel volgens ongeschreven regels probeert men mij nog voor de bushalte de bus uit te werken. Dit is de plek waar de touts aan hun clientele komen. Maar ik weiger uit te stappen, ik wil naar het busstation! Het blijkt dat deze bus niet naar het hoofdstation gaat, maar naar een bushalte aan de andere kant van Shimla. Mij komt dat wel goed uit, het is dichter bij het hotel waar ik naartoe wil. Met een knik van mijn hoofd maak ik plaats naast een man op het voorste bankje. Hij krijgt het genoegen mijn natte tas naast zich op de bank te hebben. Ikzelf kies de armleuning om op te zitten. De man blijkt zelf een parttime tout te zijn, zoals iedereen hier trouwens. Geld aan toeristen is makkelijk verdiend. Ik laat hem weten dat ik hier bekend ben en geen enkele behoefte heb aan advies of gezelschap. Nee, ik heb ook geen drager nodig.
Doorweekt en moe kom ik bij hotel Flora aan. Dit is mijn vaste stek in Shimla. Van Bittu, de manager, krijg ik een kop warme thee en een glimlach. Ik ben thuis.