weer op de fiets

Daar gaan we dan! Net aan drie uurtjes slaap gehad en dat is meer dan het plan was toen ik ging slapen. Ik ben daardoor te laat op en red het niet om al om 6 uur te vertrekken. Maar omdat bijna alles al ingepakt is duurt het niet zo heel erg lang om uit te checken. Om half zeven zit ik beneden, uitgecheckt en al met de ipod in de hand om de route te scannen en te kijken of ik een guesthouse in Lamphun kan vinden op travelfish.

De lucht is grauw, en terwijl ik Chiang Mai uitrijd probeer ik te ruiken en voelen of er regen aan zit te komen. Ik besluit dat het niet vanochtend, misschien later vanmiddag zal gaan regenen. Ik weet het bijna zeker! Wanneer heb ik eigenlijk geleerd dit te doen?

Negen kilometer verder en ik ben bijna Chiang Mai uit. Midden op weg, tussen auto's die aan beide kanten voorbij razen staat een monnik. Een oranje lap stof bedenkt 70% van zijn lichaam min of meer zoals de sari's die de vrouwen in India dragen. In zijn rechterhand heeft hij een koperen schaal die de monniken gebruiken om giften, voornamelijk eten, van de gelovigen aan te nemen. Blootvoets wacht hij met alle geduld van de wereld tot er een gaatje in de rij van auto's komt zodat hij kan oversteken. Hij ziet er fragiel uit tussen het het langs hem heen razende verkeer. Je zou denken dat mensen zouden stoppen om hem over te laten steken, maar dat is niet zo. Er valt een groot gat in de rij en hij steekt de tweede helft van de weg over. Twee kinderen staan daar op hem te wachten. Ik heb maar een paar seconden de kans een indruk op te doen terwijl ik voorbij rijd, maar ik zie in dat ogenblik dat de ogen van de jongens hard zijn. Ze kunnen niet ouder dan een jaar of tien zijn, waarschijnlijk straatkinderen. De monnik geeft hen het eten wat hij net zelf heeft gekregen van de mensen uit de buurt. Het is een beeld dat me raakt. Ik heb zoveel mensen horen afgeven op monniken, horen zeggen dat ze in contrast met hun geloof in weelde leven. Er zal wel iets van waarheid inzitten, maar op dit moment, op deze weg waar elke twintig meter reusachtige bomen staan die door monniken zijn gered van vernietiging, heb ik het diepste respect voor deze man op blote voeten die zijn eten weggeeft aan twee kinderen. Waar de mensen uit de buurt de monnik wel te eten geven en de kinderen niet, maakt hij recht wat krom is.

Deze weg ken ik goed. Vanwege de bomen langs de weg rijd je hier heerlijk in de schaduw. Voor ik het weet ben ik in Lamphun, mijn doel voor vandaag. Ik doe er bijna even lang over om een guesthouse te vinden als de rit van 34 km om hier te komen.
De kamer kost meer dan hij waard is, maar het bed is zacht genoeg, er is een douche met warm water en een water tank met koud water op de gallerij. Plus, ik heb geen zin om verder te zoeken. Dit is waar ik vanavond slaap.

En hopelijk vanmiddag ook. Eerst lukt het me niet eens om te slapen. Het zal de adrenaline zijn, of de twee vrouwen die naar mijn gevoel lopen te schreeuwen op de gallerij terwijl ze kamers aan het schoonmaken zijn. Het slapen lukt nu in ieder geval niet, ik kan mijn tijd beter besteden aan iets anders.
Ik besluit even mijn fiets onder handen te nemen. Ik heb hem verwaarloost de afgelopen maand en nu piept de ketting. Ik zet de tuinslang erop en spuit wd-40 op de ketting en het frame. Terwijl ik zit te poetsen komt de eigenares van het guesthouse met me praten. Ik vertel haar wat mijn plannen zijn in zeer gebroken Thai, en ze vertelt en gebaard dat ze met me mee wil, achterop de fiets. Natuurlijk, kom maar mee zeg ik tegen haar en ze begint te lachen. We hebben niet allemaal zo veel tijd om zo te leven als ik.

Na een douche te hebben genomen lukt het me om te slapen. Ik slaap misschien een uur of drie, vier en word laat in de middag wakker. Ik kleed me aan, pak mijn ipod en stap op de fiets. Het zou fijn zijn als ik ergens wifi kan vinden; langzaam fiets ik door de stad met een oog op de weg en het andere op de scanner van mijn ipod. Een paar keer vind ik een verbinding zonder password, maar pas bij de derde die ik vind werkt het ook echt. Mail downloaden is binnen een paar seconden gebeurd. Het archiveren van oude mail duurt iets langer en ik trek duidelijk de aandacht van de straatwerkers die de trottoirs aan het verniewen zijn. Ik vind het niet prettig te worden bekeken in dit soort situaties, maar het is even niet anders.

Vlak naast de lokale markt is er een straat waar de kramen met kant en klaar eten staan. Het is er druk. Ik koop zeer pittige groene currie en rijst. Verzamel mijn aankopen in mijn fietsmand en rijd richting het guesthouse. De zonsondergang kleurt de hemel en de tempel vlak bij het guesthouse. Ik neem er een kijkje en kom uit bij een klein park waar allerlei speel- en fitness toestellen staan. Ook hier is het druk. Kinderen spelen met de toestellen of met het water van de fontein. Er zitten gaten in de grond om de fontein heen waar water uit spuit en dat is een bron van plezier voor velen van hen. Sommigen proberen niet nat te worden, anderen zitten kletsnat bovenop de gaten. Van zoveel plezier moet je wel vrolijk worden. En wat een slim idee om hier ook fitness toestellen neer te zetten. Zo is het een ontmoetingsplek voor iedereen uit de buurt.

Terug in mijn kamer eet ik de heerlijke curry terwijl ik naar het Thaise nieuws kijk. Ik versta er natuurlijk bijna geen woord van, maar zeker een uur lang gaat het over de overstromingen in de buurt van Ayuthaya. Iedereen en zijn moeder komt aan het woord. Het nieuws hier in Thailand duurt letterlijk uren. Kon ik het maar verstaan!
Om tien uur is het licht uit en slapen.