Oh happy day

In de trein van Hue naar Saigon.
Ik ben ruim op tijd wakker en heb prima geslapen. Dat is een klein wonder aangezien er maar liefst twee huilerige baby's in ons compartiment sliepen, maar ik heb kennelijk door alles heen geslapen.
Ik vertel de vrouw die ik gisteravond heb ontmoet -ze is Vietnamese, maar woont al 17 jaar in North Carolina- dat ik van plan ben om niet in Saigon te blijven, maar gelijk door te rijden naar Tan An. Weg uit
de grote stad. Ze kijkt me aan alsof ze het niet ziet gebeuren. Op dat moment begrijp ik haar pessimisme niet, maar een uur later
lijkt ze gelijk te krijgen.

Een uur wacht ik op een blauw, plastic kuipstoeltje voor het kantoor waar goederen kunnen worden afgehaald. Dit is een prachtig voorbeeld van de chaos waar te veel organisatie toe kan leiden. In Thailand ga ik na een kantoortje op het station waar ik voor mijn het vervoer van mijn fiets
betaal en dan niet de man een bonnetje aan mijn fiets. En bijna klaar is Kit. Ik hoef mijn fiets dan alleen zelf naar de laadwagon te
brengen en te zorgen dat de fiets aan boord van de trein komt, wat er meestal op neer komt dat ik hem zelf aan boord til. Op de plaats van bestemming haal ik mijn fiets af bij de wagon met behulp van het bonnetje. Simpel!
Nee, hier in Vietnam hebben ze een systeem bedacht. Je brengt je fiets
naar het bagage kantoor waar de fiets door iemand anders wordt overgenomen en op de trein gezet. Dan moet je op de plaats van bestemming eerst wachten tot alle goederen zijn gelost en dan moet je je bonnetje inleveren en wachten tot weer een andere medewerker de juiste fiets bij het bonnetje heeft gevonden. Een stuk omslachtiger en veel meer werk en verloren tijd voor alle betrokkenen.
En ging het maar zo vanochtend, maar zo gaat het dus niet. Mijn fiets is -zo is mij verteld- tegen mijn nadrukkelijke instructies in op een trein gezet die pas over zeven uur aankomt. Ik ben zo blij met het bagage team in Hue! Eerst dwingen ze me teveel te betalen voor het vervoeren van de fiets en dan zetten ze hem alsnog op de verkeerde trein. Ik vermoed dat het wraak is voor het feit dat ik gisterochtend uit mijn slof schoot over de "verhoogde" prijs. Nou, daar zit je dan. Volgende keer maar weer met de bus.

Ik dacht: van deze situatie ga ik gebruik maken om mijn dagboek bij te schrijven. Daar zijn verloren uren goed voor. Ik had mijn PDA helemaal opgeladen voor zo'n situatie, dus ik ben er klaar voor. Mijn
toetsenbord heeft daar echter heel andere gedachten over. Nu is dit type opvouwbare toetsenbord nogal fragiel, dus moet ik regelmatig wat heen en weer schuiven om de contactpunten goed te laten werken, maar vanochtend komt er geen enkele letter op het scherm. Ik heb een maand
geleden er nieuwe batterijen ingezet, dus daar ligt het ook niet aan.
Ik check of de contactpunten misschien wat geoxideerd zijn en zie dat alles helemaal groen uitgeslagen is. De oxidatie is zo ver gevorderd dat er geen redden meer aan is. Het toetsenbord is overleden.
Er zit niets anders op dat alles in te tikken op mijn iPod en dat gaat met een vinger, letter voor letter. Ik zal daar een andere oplossing voor moeten, maar tot die tijd zijn lange verhalen bij deze iets uit het verleden.

Ik weet, omdat ik er onlangs naar gezocht heb, dat spraakgestuurd "schrijven" voor de iPod binnenkort beschikbaar zal zijn. In de VS en Engeland is het al beschikbaar, maar de Engelse versie mag ik kennelijk niet gebruiken van Apple??
Sorry hoor, maar terwijl ik hier zit te wachten omwille van een systeem dat niet werkt, kan ik niets anders doen dan wachten omdat twee andere systemen niet werken. Hier schrijft een zwaar geïrriteerde
Kit.

Misschien vijftien minuten nadat ik het bovenstaande heb geschreven is mijn fiets opeens terecht. Niet om twee uur 's middags, maar om 10 uur 's ochtends. Dat is wel even een meevaller en ik moet erbij zeggen dat ik al met de gedachte speelde dat mijn fiets helemaal niet meer terecht zou komen. Ik ben opgelucht en blij mijn fiets te zien. Pas buiten merk ik dat er iets mis is met een van de handvatten. Het is alsof een haai er een stuk heeft uitgehapt. Rechtsomkeert dus, en het zou me niet eens verbazen dat dit de werkelijke reden is voor de vertraging.
Een man die redelijk Engels spreekt -en die ik vanochtend al eerder had gesproken over mijn PDA en keyboard- vertelt dat iemand bagage op het stuur van mijn fiets had gezet en dat er daardoor schade is
opgetreden. I am very sorry you, zegt hij en geeft me zijn meest charmante glimlach. Ik zou er zo voor vallen als ik van Lotje getikt
was, maar ik ben wakker en bij en zo snel laat ik me niet in de leuren leggen. En nu, vraag ik. Deze handvaten hebben me tien euro gekost (ja echt waar!) en ik zal nieuwe moeten kopen. En met sorry ga ik niet
weg. Er volg tien minuten van so sorry you's en glimlachen en dan komt er een bod op tafel, ze vergoeden de helft en dat vind ik best. De schade is niet zo erg dat het handvat onbruikbaar is. Het blijkt later
zelfs dat het comfortabeler is zo.

Honderdduizend Dong rijker en een stuk rubber armer stap ik op de
fiets. Het is nu half elf, geen goed tijdstip om te fietsen vanwege de hitte, maar ik wil graag weg uit de stad. Ik zie wel waar ik stop. Met de zon als kompas rijd ik in een keer de stad uit en kom precies op de weg naar de Mekong Delta uit. Dat is iets om trots op te wezen al fietsend in een stad als Saigon en dat ben ik dan ook echt
wel. Het eerste stuk naar de delta is per hoofdweg. Het is heet en stoffig. Ik heb te weinig water in mijn lichaam, en nog niet ontbeten. Ik kan het merken, mijn lichaam doet er alles aan om energie genoeg te
krijgen om verder te trappen, zodanig dat ik gaandeweg misselijk word. Water heb ik zat bij me, maar het is te laat en zonder iets om
te verbranden valt het water ook niet goed op mijn maag. Ik heb vandaag ongeveer 35 km gereden. Dat is niet veel, maar het is meer dan genoeg. Tijd om een kamer te vinden.

Ik moet door een smal steegje fietsen om bij het hotel te komen dat op
het bord lang de weg was aangeduid. De vrouw aan de balie spreekt geen
woord Engels, maar ik ben in de buurt niet onopgemerkt gebleven en een man die een paar zinnen Engels spreekt is toegesneld om te helpen. Ik krijg een kamer met een koude douche en een heerlijk zacht bed en ik kan mijn geluk niet op. Duizelig van de inspanning stap ik onder de douch en vind daar weer vaste grond onder de voeten. Ik heb een kan met ijsthee gekregen en die drink ik in drie teugen leeg. Ik weet
dat ik nu geen hap door mijn keel zal krijgen, dus ga uitrusten tot mijn maag ook weer rustig wordt. Ik ben vrolijk, lig te zingen en te lachen in mezelf. Wat is dat toch, waar komt het door, het ene moment zo geïrriteerd en het volgende on top of the world? Ik weet dat het onder andere met beweging te maken heeft, maar het blijft nog altijd een raadsel. Maar je moet je niet te lang afvragen waarom je gelukkig
bent, maar er gewoon van genieten. Oh happy day!

Later in de middag wanneer ik wakker ben ga ik even naar buiten om orange juice te kopen, dat of nuoc mia (suikerriet sap). Een stal wil me oj wel voor de dubbele prijs verkopen, maar ik sla dat alleraardigste aanbod af. Even verderop adverteert een klein wegrestaurant met Pho chay, vegetarische Pho. En de Pho is ZALIG!!!
Echt heerlijk gegeten. Op de weg terug stop ik bij het kleine buurtwinkeltje vlakbij mijn hotel en koop daar de oj voor een
redelijke prijs. Even verderop heb ik toegang tot wifi, download mail en dergelijke en kom erachter dat ik de wifi nu ook in mijn kamer kan ontvangen. Dat is heel mooi want ik wil heel graag nog een paar interviews downloaden van VPRO radio gemist. Zulke interessante gesprekken, echt iets om 's avonds laat naar te luisteren.
Heb wat aan mijn fiets gesleuteld. De houder van mijn u-slot was er
vanochtend opeens afgevallen en dat zit er nu weer aan. Mijn mandje
heb ik opnieuw vastgezet en mijn stuur weer in een andere positie
gedraaid. Olie op de ketting en voilà, klaar voor vandaag. Geen
avondeten, geen zin. Ik zet de wekker voor vier uur morgenochtend. Ik
ga nu, om half tien, slapen.