Rust(eloos)

Ik had kunnen blijven liggen. Met sateliet tv op de kamer had ik de film met Edward Norton -Pride and Justice- kunnen afkijken. Tijd zat, ik heb niet ver te gaan vandaag en het ziet er naar uit dat het voorlopig droog blijft. Maar om half zeven loop ik rusteloos door de kamer. Ik heb zin om te gaan.

Met een half oog en een half oor volg ik de film, maar ondanks dat het een goede film is zijn mijn gedachten ergens anders. Ik begin te pakken en de spullen op mijn fiets te binden. Gedoucht heb ik al, ik ben klaar om te gaan. Nog een keer gecheckt of ik deze keer wel alles bij me heb. Ik rijd de fiets het smalle pad langs de vijver af en duw hem de vier treden aan het eind op. Er komen stemmen bij het zwenbad vandaan. Het is de eerste keer dat ik de eigenaar van dichtbij zie. Ik had hem al een paar keer gesproken op afstand. Gisteravond toen ik de ramen van mijn bungalow open zette, en vanochtend toen ik mijn tanden stond te poetsen op de vlonder. Zijn engels is boven gemiddeld en nu blijkt waarom: hij is van Indiase afkomst. Misschien wel hier geboren, maar ik denk haast van niet. Hij is druk bezig in de tuin, iets wat eigenlijk heel Thais is. Ik vertel dat ik gisteren geen sleutel heb gekregen en die dus nu ook niet in kan leveren. Hij vraagt waar ik naartoe ga en het antwoord is: Hot.

Ik zit nog geen kilometer op de fiets wanneer ik besluit vandaag niet naar Hot te gaan. Het is niet dat het me niet trekt, alleen al voor een foto van het stadsbord zou ik gaan, maar ik heb nu een kans om via een veel rustigere weg naar Ban Hong te rijden, de plaats waar ik gisteren al langs had willen komen.
Het is veel lekkerder fietsen op wegen als deze, niet constant het razende verkeer wat langskomt en langs de weg staan overal bomen en bloemen die heerlijk geuren. Mensen zwaaien naar me en schrikken van me. Honden kijken op van hun dutje langs de weg. Een man steekt zijn duim omhoog als hij me ziet. Altijd leuk die verschillende reakties.

Ik heb geen water meer, stop even bij een supermarkt om wat water en een broodje te kopen. Ik heb echter geen zin in brood. Ik zou liever rijstsoep hebben. Het is maar 25 km naar Ban Hong, ik gok dat ik pas trek krijg wanneer ik al lang en breed daar ben.
Ik krijg ongelijk. De geuren van de eetstalletjes en wegrestaurantje doen mijn mond wateren. Het word me te veel en ik zet bij een willekeurig restaurantje mijn fiets langs de kant. De vrouw die bij het restaurant hoort fluistert dat ze geen rijstsoep heeft, maar dat ze wel nasi voor me kan maken. Klinkt prima! Ik weet het, onbegrijpelijk dat je dit soort dingen 's ochtends eet in Nederland, maar hier is het heel gewoon.

Meneer zit aan tafel te eten, terwijl mevrouw alle ingredienten vers aan het bereiden is. Hij eet gedroogde vis en zo te zien smaakt het hem goed. Hij doet de vis die overblijft in een metalen container die uit drie bakjes op elkaar gestapeld bestaad en aan elkaar worden geklemd met een metalen beugel en een clip bovenop. Die dingen zijn super handig, maar nemen teveel ruimte in om mee te nemen op de fiets.
Ze vragen me de gebruikelijke vragen terwijl ik de kaart bestudeer en wacht op de nasi. Ik moet echt eens wat meer Thai proberen te leren. Het gaat zo wel, maar het ontbreekt aan enige diepte. Bij de rijst krijg ik komkommer en tofu soep. Geweldig eten voor een fietser, ik knap er helemaal van op.
De vrouw vertelt dat haar man zometeen naar de tempel gaat en vraagt of ik met hem mee wil gaan. Kan ik om voorspoed vragen voor mijn reis. Hoe kan ik nee zeggen? Ik zet mijn fiets tegen hun huis en stap in de auto. Heb wel nog even een sarong uit mijn fietstas gepakt, want ondanks dat de vrouw zegt dat mijn korte broek geen probleem is, zou ik me er niet prettig in voelen in de tempel.

De tempel is dicht. De man loopt om de tempel heen op zoek naar een monnik die de tempel open kan doen voor ons. De monnik draagt een rood gewaad, iets dat je hier maar weinig ziet. Misschien is hij hier op bezoek vanuit China of Tibet.
De deuren van de tempel gaan open en binnen rent de golden retreiver die duidelijk bij de tempel hoort, rondjes dat het een lieve lust is. Het komt me oneerbiedig voor een hond in de tempel, zeker wanneer hij er met het kussen waar de hoofdmonnik normaliter op zit tijdens gebed, aan de haal gaat. We moeten er allemaal om lachen. Uiteindelijk pakt de monnik de hond bij de voorpoten en wandelt zo met de hond op de achterpoten de tempel uit. De rust is wedergekeerd.
Het buddha beeld van de tempel is enorm. De vrouw van het restaurant had al vertelt dat er iets groots was, maar ik dacht dat het misschien om een grote tempel ging. De gebruikelijke muurschilderingen op de wanden vertellen het verhaal van de bhudda. Ze zijn in -naar mijn idee- willekeurige volgorde geschilderd.
Tegen de rechter muur aan, in een nis staat een glazen kist met een mummie van een belangrijke monnik erin. Zijn gezicht is met bladgoud bedekt. Het is niet vaak dat je hier een mummie ziet, normaal gesproken wordt iedereen hier gecremeerd.

We bedanken de monnik voor de gastvrijheid en gaan terug naar het restaurant. Nadat ik afscheid heb genomen van deze twee lieve mensen fiets door naar Ban Hong en heb al besloten daar te overnachten als ik een guesthouse kan vinden. Ik ben al weer bijna Ban Hong uit en stop langs de weg om te vragen of er een guesthouse in de buurt is. Ja, nog even doorrijden en dan is er een plek waar ik voor 300 baht kan overnachten. Klinkt precies goed! Ik ben weer onder de pannen.