Onderweg
Door: Kit
Blijf op de hoogte en volg Kit
29 Mei 2010 | Thailand, Nong Khai
Voor ik naar Thailand ging dacht ik: als ik eenmaal daar ben ga ik eerst een week lang huilen. Ik had het gevoel dat er een heleboel tranen achter mijn ogen zaten die niet de kans hadden gekregen eruit te komen.
In het vliegtuig, languit op de vijf stoelen die ik tot mijn beschikking had, kwamen de eerste tranen eruit. Maar het was niet het goede moment. Als ik in Thailand door de douane moet met bloeddoorlopen, gezwollen ogen is het vragen om problemen.
En dan mag het. Ik heb een kamer in Bangkok waar ik alle ruimte voor mijn gevoelens heb. Ze komen niet.
Het is alsof ik, zodra ik voet zette op Thaise bodem, mijn andere leven achter me heb gelaten. Alsof, want ik weet dat het niet zo is. Het heeft tijd nodig.
Een maand later, in de bus naar Laos.
In de bus, op de fiets, in de trein, kortom onderweg verwerk ik wat ik heb meegemaakt. De afgelopen dagen, weken en soms maanden komen aan mijn geestesoog voorbij en ik maak er in mijn hoofd verhalen van. Ik kauw op de woorden, zoek thema's.
Vandaag doe ik dat onder begeleiding van de muziek die uit mijn ipod vloeit. De in-ear oorpluggen zorgen ervoor dat de karaoke dvd die door de bus galmt niet meer te horen is voor mij. Ik kauw en herkauw.
Abel begint te zingen. Het lied heet 'onderweg' en is een van de mooiste Nederlandstalige liedjes die ik ken.
"Ik doe de deur dicht
Straten lijken te huilen
Wolken lijken te vluchten
Ik stap de bus in
Mensen lijken te kijken
Maar ik wil ze ontwijken
Voordat ze mij zien"
Een traan welt op in mijn linkeroog en trilt daar even voor hij langs mijn wang loopt. Het lied is ontroerend mooi, het raakt me recht in mijn hart. Recht in mijn verdriet.
De traan is er zoeen die de spreekwoordelijke emmer doet overlopen. Er zijn meer van die tranen geweest, ik heb ze laten zien aan familie en vrienden. Door het vocht heen zag ik ze schrikken, schrikken van zoveel verdriet. En wat moet je er nou op zeggen? Het is een eeuwenoud verhaal dat in essentie altijd hetzelfde is. Wanneer ik het Mijo vertel, zie ik dat haar gedachten afdwalen. Paul heeft er maar niet naar gevraagd, hij kent me langer dan vandaag. Maar het is moeilijk niet te praten waar je zo vol van zit.
En wat ik heb laten zien is slechts een fractie, er zit nog een hele emmer van tranen onder. Nou eerder een zwembad. Ik schrik er soms zelf ook van. De overgelopen tranen nemen de druk even weg, maar ik moet op zoek naar de stop. Ik moet de stop eruit trekken zodat het verdriet er uiteindelijk helemaal uitkan en niet langer alleen maar overloopt.
Als je reist ren je weg voor je problemen, proberen mensen me regelmatig uit te vertellen. Maar als ik al ren, dan ren ik ze op deze manier frontaal tegemoet! Niets confronteert je zo met jezelf als de tijd hebben om je leven te overdenken. Niet voor niets zijn door de eeuwen heen pelgrimages zo belangrijk geweest voor mensen. Ze begrepen dat je af en toe een stap terug moet doen, weg van de routine, om alles op een rijtje te krijgen. Om weer een te worden met je ziel.
Met elke stap, elke trap, elke meter een stukje dichterbij.
"Ik zie de velden
Langs me heen gaan huizen
Het is stil achter de ruiten
Wie kan mij zien
In blauw verlichte treinen
Je hart is zo dicht bij me
Maar het klopt niet"
De blauwe verlichting komt de tv: de karaoke cd is afgelopen. Het licht in het gangpad is uit en de mensen om me heen liggen te slapen. De tranen vormen nu een file. Wat ben ik toch een drama-queen! Echt hypergevoelig, een ander zou denken dat ik op z'n minst vermoord ben. Nou, dat niet, maar wanneer het hart gebroken is, is het gevoel kapot. Een weerwar van boosheid, verdriet, machteloosheid en wraakgevoelens kruisen de degens in mij en maken dat ik constant uit balans ben. Het is een gevecht waar ik heel uit ga komen, maar tot die tijd ben ik kapot.
"Ik loop de straat in
Maar het zal mij nooit verwarmen
Omdat het mij niet kan omarmen
Wie zou mij zien
Het liefst zou ik willen schreeuwen
Ik zou oneindig willen schreeuwen
Maar het gaat niet
Jij bent niet alleen van mij
Ik kan de wereld laten zien
Dat het zo beter is misschien
Het is allang verleden tijd
En ik vergat hoe jij me zag
Dat ik zo anders ben dan jij"
Abels stem sterft weg en Trijntje en Lional komen ervoor in de plaats. Ze zingen "face in the crowd". Ik heb het voor het eerst gehoord toen ik net weer contact met Moez kreeg. Ik dacht dat het ons liedje was, maar het blijkt het mijne te zijn. Het gaat over iemand die ze nog niet hebben ontmoet, iemand van wie ze nu al houden. Er klinkt hoop uit.
Ik ga rechtop zitten en de tranen stoppen. Er zijn andere mensen, andere dingen om van te houden. Aan die gedachte moet ik alleen nog even wennen.
In het vliegtuig, languit op de vijf stoelen die ik tot mijn beschikking had, kwamen de eerste tranen eruit. Maar het was niet het goede moment. Als ik in Thailand door de douane moet met bloeddoorlopen, gezwollen ogen is het vragen om problemen.
En dan mag het. Ik heb een kamer in Bangkok waar ik alle ruimte voor mijn gevoelens heb. Ze komen niet.
Het is alsof ik, zodra ik voet zette op Thaise bodem, mijn andere leven achter me heb gelaten. Alsof, want ik weet dat het niet zo is. Het heeft tijd nodig.
Een maand later, in de bus naar Laos.
In de bus, op de fiets, in de trein, kortom onderweg verwerk ik wat ik heb meegemaakt. De afgelopen dagen, weken en soms maanden komen aan mijn geestesoog voorbij en ik maak er in mijn hoofd verhalen van. Ik kauw op de woorden, zoek thema's.
Vandaag doe ik dat onder begeleiding van de muziek die uit mijn ipod vloeit. De in-ear oorpluggen zorgen ervoor dat de karaoke dvd die door de bus galmt niet meer te horen is voor mij. Ik kauw en herkauw.
Abel begint te zingen. Het lied heet 'onderweg' en is een van de mooiste Nederlandstalige liedjes die ik ken.
"Ik doe de deur dicht
Straten lijken te huilen
Wolken lijken te vluchten
Ik stap de bus in
Mensen lijken te kijken
Maar ik wil ze ontwijken
Voordat ze mij zien"
Een traan welt op in mijn linkeroog en trilt daar even voor hij langs mijn wang loopt. Het lied is ontroerend mooi, het raakt me recht in mijn hart. Recht in mijn verdriet.
De traan is er zoeen die de spreekwoordelijke emmer doet overlopen. Er zijn meer van die tranen geweest, ik heb ze laten zien aan familie en vrienden. Door het vocht heen zag ik ze schrikken, schrikken van zoveel verdriet. En wat moet je er nou op zeggen? Het is een eeuwenoud verhaal dat in essentie altijd hetzelfde is. Wanneer ik het Mijo vertel, zie ik dat haar gedachten afdwalen. Paul heeft er maar niet naar gevraagd, hij kent me langer dan vandaag. Maar het is moeilijk niet te praten waar je zo vol van zit.
En wat ik heb laten zien is slechts een fractie, er zit nog een hele emmer van tranen onder. Nou eerder een zwembad. Ik schrik er soms zelf ook van. De overgelopen tranen nemen de druk even weg, maar ik moet op zoek naar de stop. Ik moet de stop eruit trekken zodat het verdriet er uiteindelijk helemaal uitkan en niet langer alleen maar overloopt.
Als je reist ren je weg voor je problemen, proberen mensen me regelmatig uit te vertellen. Maar als ik al ren, dan ren ik ze op deze manier frontaal tegemoet! Niets confronteert je zo met jezelf als de tijd hebben om je leven te overdenken. Niet voor niets zijn door de eeuwen heen pelgrimages zo belangrijk geweest voor mensen. Ze begrepen dat je af en toe een stap terug moet doen, weg van de routine, om alles op een rijtje te krijgen. Om weer een te worden met je ziel.
Met elke stap, elke trap, elke meter een stukje dichterbij.
"Ik zie de velden
Langs me heen gaan huizen
Het is stil achter de ruiten
Wie kan mij zien
In blauw verlichte treinen
Je hart is zo dicht bij me
Maar het klopt niet"
De blauwe verlichting komt de tv: de karaoke cd is afgelopen. Het licht in het gangpad is uit en de mensen om me heen liggen te slapen. De tranen vormen nu een file. Wat ben ik toch een drama-queen! Echt hypergevoelig, een ander zou denken dat ik op z'n minst vermoord ben. Nou, dat niet, maar wanneer het hart gebroken is, is het gevoel kapot. Een weerwar van boosheid, verdriet, machteloosheid en wraakgevoelens kruisen de degens in mij en maken dat ik constant uit balans ben. Het is een gevecht waar ik heel uit ga komen, maar tot die tijd ben ik kapot.
"Ik loop de straat in
Maar het zal mij nooit verwarmen
Omdat het mij niet kan omarmen
Wie zou mij zien
Het liefst zou ik willen schreeuwen
Ik zou oneindig willen schreeuwen
Maar het gaat niet
Jij bent niet alleen van mij
Ik kan de wereld laten zien
Dat het zo beter is misschien
Het is allang verleden tijd
En ik vergat hoe jij me zag
Dat ik zo anders ben dan jij"
Abels stem sterft weg en Trijntje en Lional komen ervoor in de plaats. Ze zingen "face in the crowd". Ik heb het voor het eerst gehoord toen ik net weer contact met Moez kreeg. Ik dacht dat het ons liedje was, maar het blijkt het mijne te zijn. Het gaat over iemand die ze nog niet hebben ontmoet, iemand van wie ze nu al houden. Er klinkt hoop uit.
Ik ga rechtop zitten en de tranen stoppen. Er zijn andere mensen, andere dingen om van te houden. Aan die gedachte moet ik alleen nog even wennen.
-
29 Mei 2010 - 14:20
Lilian Lucas:
Nou Kit, dat is de ware spirit. Kus Lil. -
29 Mei 2010 - 16:39
Carla Stoet:
Brasilia,
wat goed dat je niet alleen je tranen laat vloeien Kit, maar je kunt er ook over praten en schrijven. Dat is nodig om je verdriet te kunnen verwerken. Die laatste zin is zó waar: er zijn ook andere mensen en dingen om van te houden. Maar neem eerst gerust de tijd om al je intense verdriet weg te werken. Heel veel sterkte en liefs. -
29 Mei 2010 - 17:04
Mamsje:
hoi lieve Kitje,
Wat een verdriet. Het doet ons nog steeds pijn te weten dat het zo heftig was.
Wij hopen dat je toch weer je drive en spirit kan vinden om de draad op te pakken en te genieten van alle mooie dingen in het leven. Want het leven is altijd de moeite waard en dit verdriet gaat over.
Dikke kussen en weet dat we heel veel van je houden.
Paps en mams -
29 Mei 2010 - 18:06
Carola:
Prachtige gedachte om aan te wennen toch?
Ik ben ontroert door je verhaal, mooi. -
30 Mei 2010 - 23:33
Michiel:
Iedere dag is een reis; een dag reizen is een dag dichter naar jezelf. Blijf jezelf recht aankijken, dan blijf je reizen naar jezelf...
Mijn wijze woorden voor jou; mijn plek is hier. Hier in Nederland en Engeland. Daar waar ik voel dat het goed is.
Vind jouw plek; ik weet zeker dat je er niet ver van bent...
Heel veel liefs, je kunt het!!! -
31 Mei 2010 - 09:09
Walter:
Lief zusje, we houden van je. xxxxxxxxx -
31 Mei 2010 - 11:35
Oma En Opi:
Stop focussing on what you cannot have
Stop thinking of what you cannot do
Stop wasting time
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
