de weg kwijt

Ik ben net onderweg als ik erachter kom dat ik een aantal belangrijke dingen in mijn kamer heb achtergelaten. Ik moet terug.
De eigenares komt al met de spullen aanlopen als ik bij het guesthouse aankom. Ze wenst me veel geluk.

Ik heb werkelijk geen idee waar ik precies geweest ben vandaag. Nu dat ik nog een keer op de kaart kijk zie ik dat de plaats waar de naam San Pa Tong boven staat eigenlijk de naam heeft die eronder staat: Pa Sang. Dat is waar ik heen had gewild.

Na een 45 minuten kom ik uit bij route 108 die naar Doi Inthanon gaat. Niet de richting die ik op wil, want dat zijn de bergen. En met mijn slechte conditie momenteel wil ik dat moment nog even uitstellen. Ik keer om, probeer en andere weg en stop langs de weg wanneer er borden voor een kruising staan die alleen in het Thai zijn geschreven. Ik vergelijk de tekens met de namen die op de kaart staan, maar het is verschrikkelijk lastig er wegwijs uit te worden. Een man in een truck ziet dat ik hulp nodig heb en stopt. Hij vertelt me dat ik terug moet naar Lamphun. Letterlijk zegt hij: you must run away to Lamphun. Maar daar kom ik net vandaag zeg ik met een sip gezicht. Ik heb al ruim 20 km op de teller staan. Weet u het zeker? Hij weet het zeker en wijst me naar een andere weg dan die waarop ik ben gekomen. Dat is in ieder geval iets, want het is niet leuk weer dezelfde route in omgekeerde richting te doen. Deze weg moet me naar Pa Sang leiden en vandaar uit kan ik dan de weg nemen naar Li. Ik rijd naar het oosten. Pasang verdwijnt voor ik er ben geweest en ik rijd maar gewoon door. Ik zie op de paaltjes langs de weg dat ik nog maar een paar kilometer verwijderd ben van een hoofdweg en dat is waar ik nu heen wil. Als die weg naar Lampang gaat, dan ga ik vandaag daar heen in plaats van naar Li.

Bij de hoofdweg aangekomen zie ik dat het route 108 is, dezelfde weg die ik dacht tien km geleden achter me te hebben gelaten. Een duidelijk geval van de weg kwijt. Geen zon, en geen idee wat waar is haal ik mijn kompas uit mijn tas. Het enige dat mijn kompas me vertelt is dat ik nog hier, nog daar ben! Deze weg zou van noord naar zuid moeten lopen. Chiang Mai in het noorden en Doi Inthanon in het zuiden. Maar mijn kompas zegt oost en west.....
Ik kies de verkeerde richting. Ik merk het aan twee dingen. Ten eerste gaat het rijden moeilijker dan het zou moeten. Maar als ik een gebouw zie dat ik herken van toen ik hier twee jaar geleden op de fiets langs kwam, bedenk ik me dat ik wel eens heel goed op weg naar Chiang Mai zou kunnen zijn op dit moment. Dat betekend omhoog en vandaar dat het fietsen zwaar gaat.
Ik haal de kaart uit de mand en vergelijk de tekens op het paaltje langs de weg met de tekens van Chiang Mai en ze komen overeen. Omdraaien dus. In plaats van 18 km/u rijd ik opeens met gemak 27 km/u. Ja, ik zit in de goede richting.

Mijn nieuwe doel voor de dag is Chom Thong, maar dat haal ik niet. Niet allleen omdat ik last heb van pijn in mijn handen (vreemd genoeg is dat mijn grootste probleem bij lange afstanden), maar ook omdat er regen in de lucht zit en omdat ik ergens ben waar ik eigenlijk niet eens had willen zijn. Een kilometer of tien voor Chom Thong kom ik langs een resort dat er zeer prijzig uitziet. Groots opgezet maar volgens mij nog niet af. Er is niemand bij de receptie. Ik loop met de fiets aan de hand naar het zwembad waar ik de eigenares vind. Ja, ze heeft een kamer voor 600 baht (12 euro). Heeft u niets voor 400, vraag ik haar. Dat is mijn volledige dagbudget, maar ik heb geen zin om verder te rijden. Nee, zegt ze. Ze zegt nog een heleboel meer dan dat, maar niets wat ik precies kan verstaan. Ik ben alleen en kan geen 600 baht betalen, zeg ik. Goed, zegt ze, 500 baht. Kom maar even kijken. Ze leidt me naar een bungalow aan het kleine meertje in het hart van het resort. Lekker rustig zegt ze. Het is schoon, ruim opgezet en best luxe te noemen. Het bed is nieuw maar hard. Thai style.
Wilt u het echt niet voor 400 verhuren, vraag ik. Nee, zegt ze. Ik begrijp het, u heeft gelijk en hartelijk bedankt, maar ik neem het niet, zeg ik. Ze denkt even na en zegt: Je bent alleen he? Oke, 400. Ik ben blij, betaal meteen, haal mijn tassen naar binnen, zet de ramen open, zet water op om een kop thee te maken en ga meteeen onder de douche. Buiten begint het te regenen.