Ik ben er klaar voor!
Door: Kit Weissman
Blijf op de hoogte en volg Kit
30 April 2010 | Thailand, Chiang Mai
Het is echt jammer hoor, zegt hij tegen mij. Het is juni. De ramen staan open want het is warm buiten. Zijn kamer voelt tegenwoordig als een thuis. Hij voelt als mijn thuis. Zijn naam is Moez en ik heb hem ongeveer tien jaar geleden leren kennen in Tunesië. Hij woont aan de hoofdweg van Middenbeemster en door de ramen komt niet het geluid van verkeer, maar van kwetterende vogels en het geruis van de bomen die aan de overkant van de weg staan. Middenbeemster is zo ongeveer "the middle of nowhere".
Hij gaat door: nu woon ik eindelijk hier, en nu woon jij in het buitenland. En hoe zou het dan zijn, vraag ik hem, jij en ik samen hier? Hoe ziet ons leven er dan uit? Hij denkt even na en zegt, ja gewoon, samenwonen, samen leuke dingen doen, samen op vakantie. Hij zegt het met een glimlach op zijn gezicht die me verteld dat hij het sprookje in zijn hoofd voor zich ziet. Ik ben er klaar voor, zegt hij met overtuiging.
Het is makkelijk te zeggen dat je klaar bent om met iemand iets aan te gaan als je denkt dat de ander er niet voor in is. Dat blijkt, want als ik door de maanden heen ook in het sprookje begin te geloven -omdat we het zo vreselijk goed en leuk hebben samen- besluit ik de sprong in het diepe te wagen en mijn leven in het buitenland op te geven voor een leven met hem. Ik ben er klaar voor hoor, zeg ik tegen Moez. Het is september 2009. Op dat moment gaat opeens de vaart eruit. Het was duidelijk niet iets waarop hij had gerekend. Wanneer ik het hem zeg is de romantische sfeer van die middag in Juni, de verliefdheid die in de lucht zat tot dit moment ver te zoeken. Want, als de droom werkelijkheid wordt, dan verlies je de droom....
Dat was in september 2009. De maanden erna zijn vol van hoogte en dieptepunten. Angst regeert zowel bij hem als bij mij. Bij mij vooral omdat ik me opeens herinner hoe ontzettend veel pijn het doet wanneer iemand van wie je houdt je kwetst. Het is alsof iemand je hand zojuist in de keukenmixer heeft gestoken en je nu vraagt om de andere hand.
Wat er bij hem precies speelde weet ik niet zeker, maar als ik een gok zou moeten wagen zou ik zeggen dat hij in de ban was van het motto: wat ik niet heb, kan ik ook niet verliezen.
En dan komt onvermijdelijk het punt dat de kogel door de kerk moet en je toegeeft aan de angst of de angst opzij zet. Ik zou graag hebben gezegd dat ik voor het laatste had gekozen, maar ik kwam een strohalm tekort: vertrouwen.
Als je niet meer weet of iemand je genoeg vertrouwt om je de waarheid te zeggen -mooi of niet mooi- waar moet je dan op bouwen?
Maanden terug had ik aan wie het maar wilde horen verteld dat ik in een win-win situatie zat. Als het met Moez niet zou lukken, kon ik altijd weer gaan reizen.
Maar wanneer in februari 2010 het kaartenhuis in elkaar stort, zijn mijn gedachten niet bij reizen. Ze zijn bij zijn droom die de mijne was geworden. Donkere dagen, weken, maanden volgen.
Ik ben er klaar voor, hoor ik mezelf zeggen. Het is nu april 2010 en ik heb het over mijn terugkeer naar Azië. Ik zeg het tegen vrienden en dierbaren. Niet tegen mijn dierbaarsten, dat ligt gevoelig. Ik hoor het mezelf zeggen, maar voel het nog niet.
Toch weet ik diep van binnen, dat ik er goed aan doe deze stap te zetten. Soms moet je -ook als je er niet klaar voor bent- de stap nemen. En erop vertrouwen dat je gaandeweg er klaar voor raakt.
Hij gaat door: nu woon ik eindelijk hier, en nu woon jij in het buitenland. En hoe zou het dan zijn, vraag ik hem, jij en ik samen hier? Hoe ziet ons leven er dan uit? Hij denkt even na en zegt, ja gewoon, samenwonen, samen leuke dingen doen, samen op vakantie. Hij zegt het met een glimlach op zijn gezicht die me verteld dat hij het sprookje in zijn hoofd voor zich ziet. Ik ben er klaar voor, zegt hij met overtuiging.
Het is makkelijk te zeggen dat je klaar bent om met iemand iets aan te gaan als je denkt dat de ander er niet voor in is. Dat blijkt, want als ik door de maanden heen ook in het sprookje begin te geloven -omdat we het zo vreselijk goed en leuk hebben samen- besluit ik de sprong in het diepe te wagen en mijn leven in het buitenland op te geven voor een leven met hem. Ik ben er klaar voor hoor, zeg ik tegen Moez. Het is september 2009. Op dat moment gaat opeens de vaart eruit. Het was duidelijk niet iets waarop hij had gerekend. Wanneer ik het hem zeg is de romantische sfeer van die middag in Juni, de verliefdheid die in de lucht zat tot dit moment ver te zoeken. Want, als de droom werkelijkheid wordt, dan verlies je de droom....
Dat was in september 2009. De maanden erna zijn vol van hoogte en dieptepunten. Angst regeert zowel bij hem als bij mij. Bij mij vooral omdat ik me opeens herinner hoe ontzettend veel pijn het doet wanneer iemand van wie je houdt je kwetst. Het is alsof iemand je hand zojuist in de keukenmixer heeft gestoken en je nu vraagt om de andere hand.
Wat er bij hem precies speelde weet ik niet zeker, maar als ik een gok zou moeten wagen zou ik zeggen dat hij in de ban was van het motto: wat ik niet heb, kan ik ook niet verliezen.
En dan komt onvermijdelijk het punt dat de kogel door de kerk moet en je toegeeft aan de angst of de angst opzij zet. Ik zou graag hebben gezegd dat ik voor het laatste had gekozen, maar ik kwam een strohalm tekort: vertrouwen.
Als je niet meer weet of iemand je genoeg vertrouwt om je de waarheid te zeggen -mooi of niet mooi- waar moet je dan op bouwen?
Maanden terug had ik aan wie het maar wilde horen verteld dat ik in een win-win situatie zat. Als het met Moez niet zou lukken, kon ik altijd weer gaan reizen.
Maar wanneer in februari 2010 het kaartenhuis in elkaar stort, zijn mijn gedachten niet bij reizen. Ze zijn bij zijn droom die de mijne was geworden. Donkere dagen, weken, maanden volgen.
Ik ben er klaar voor, hoor ik mezelf zeggen. Het is nu april 2010 en ik heb het over mijn terugkeer naar Azië. Ik zeg het tegen vrienden en dierbaren. Niet tegen mijn dierbaarsten, dat ligt gevoelig. Ik hoor het mezelf zeggen, maar voel het nog niet.
Toch weet ik diep van binnen, dat ik er goed aan doe deze stap te zetten. Soms moet je -ook als je er niet klaar voor bent- de stap nemen. En erop vertrouwen dat je gaandeweg er klaar voor raakt.
-
17 Mei 2010 - 20:52
Carola:
Mooi verwoord. -
17 Mei 2010 - 21:08
Linda:
Hoi Kit,
Fijn om weer van je te horen, alleen jammer dat je het geluk toch niet gevonden hebt. Het verhaal begon zo mooi. Je kunt nog steeds heel mooi vertellen weet mensen te boeien.
Ik wens je heel veel geluk toe.
groetjes,
Linda de Gooijer -
18 Mei 2010 - 08:47
Giti:
hoi kit,
ik las weer -na maanden stilte- je verhalen. sommige dingen had ik je graag willen besparen, maar zo is het leven niet, die moet je leven, de uitdagingen, de hoogtepunten, maar blijkbaar ook de teluerstellingen. houd je taai!
liefs,
giti
-
18 Mei 2010 - 09:24
Miranda Lageman:
Hey schat,
Als het vertrouwen er niet is, het gevoel niet helemaal compleet, tja dan sta je voor beslissingen, hoe moeilijk en ingrijpend ook. Maar ik weet intussen dat je je gevoel moet volgen, en dat doe je nu ook, en dat is goed. Geluk lieverd!!!!
-
21 Mei 2010 - 06:08
Lilian:
Lieve Kit,
Helaas is het met Mo niet gelukt. Het is belangrijk vertrouwen te hebben in degene van wie je houd. Houd in ieder geval vertrouwen in jezelf en hou van jezelf.
Wij houden ook van jou.
Heel veel liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
