De muziek van Bangkok
Door: Kit Weissman
Blijf op de hoogte en volg Kit
11 Mei 2010 | Thailand, Bangkok
Ik wordt wakker van de muziek van Bangkok. Mijn huidige kamer grenst aan het hart van het Banglampu kwartier en dat is te merken. Vlak naast mijn raam is de keuken van het ITC, International Travelers Company. De kok staat er uit volle borst heel erg vals zingen. Het is alsof hij denkt dat als hij het maar heel erg hard doet, de valse noten minder opvallen. Twee verdiepingen lager is de straat met rechts een stuk van het tempelcomplex dat het hart vormt van Banglanmpu. Elke ochtend worden er trommels en bellen gebruikt om de goden tevreden te stellen en zo ook nu. Dan is er nog even verderop een iets minder vredig tafereel. Bij de Muay Thai boxing school worden Thaise mannen en Westerse mannen en vrouwen geleerd hoe je iemand het snelst tot moes slaat zonder er zelf teveel lichamelijke schade van op te lopen. De geluiden die daar vandaan komen kan je tegenwoordig ook op tennisbanen horen.
Ik vind het leuk hier. De kakafonie aan geluiden, de knauwende Thaise stemmen die het andere geluid overstemmen. De baby die af en toe huilt beneden. De warme, vochtige lucht die door mijn raam zich naar binnen dringt met de geur van de keuken en van de straat. Ik ruik curry en Pad Thai en krijg er honger van. Honger naar het leven beneden. Honger naar buiten.
Het water dat uit de douchekop komt is al warm van zichzelf. De boiler hoeft niet aan. Ik ga met nat haar naar buiten, dat droogt daar snel genoeg. Het is nu negen uur 's ochtends en het is 33 graden Celcius.
Ik heb een vast adres waar ik rijstsoep eet 's ochtends en als ik daar geen zin in heb haal ik meestal noedelsoep bij de 7/11 supermarkt waar je ter plekke heet water erop kan gieten. Dan eet ik de soep meestal al zittend op de stoep voor de deur waar ik mensen kan kijken. Dat is leuk hier, want in dit gedeelte van Bangkok is dat doorgaans een bont gezelschap, van new age hippies tot mensen die vannacht zo dronken zijn geworden dat ze nu niet meer weten waar hun guesthouse is en natuurlijk de mensen die van hun vakantie een race hebben gemaakt en met versnelde pas een koffer op wieltjes door de straat trekken. Meestal met een vertrokken gezicht vanwege de hitte en de langzame pas van alle andere mensen.
Daartussen manouvreren zich de taxi's, de tuktuks en de straatverkopers. Er gebeurd van alles.
Rond het middaguur ga ik, als ik niets anders te doen heb, naar de rivier. Daar langs de kant, vang ik de koele lucht van het water op en kan ik eindelijk iets verder kijken dan de vijftig meter die in de stad gangbaar is. Bewapend met vers fruit en twee flessen water overleef ik daar het heetste deel van de dag. Ik ben niet de enige, veel Thai zoeken ook het water op rond deze tijd van de dag, maar slechts zelden zie je hier toeristen. Die zie je slechts voorbij varen in gehuurde boten of op de ferry. Op weg naar het volgende toeristische hoogtepunt. Liever zij dan ik.
Vanavond ga ik lekker pittige groene curry eten bij My Home Guesthouse waar je ook films kan kijken. Daar zijn zelfs slechte films de moeite waard om te kijken vanwege de ondertiteling. Geen idee wie die heeft gemaakt, maar het lijkt alsof het met een geautomatiseerd programma is gedaan die -in het beste geval- 50% van het gesproken wordt juist ondertiteld. Hilarische onderschriften zijn het gevolg. Prima entertainment!
En dan, wanneer ik vanavond laat thuis kom, kan ik dankzij wifi contact leggen met de rest van de wereld. Tot er geen ruimte meer is voor indrukken en mijn ogenleden zwaar aanvoelen. En dan is er weer een dag voorbij...
PS: voor wie iets wil weten hoe het me de de afgelopen maanden is vergaan, heb ik een verhaal geplaatst onder de naam: ik ben er klaar voor. Om dat te lezen kan je onderaan dit verslag op "vorige" klikken. Daarin is niet opgenomen dat afgelopen februari mijn vader opeens op het randje kwam te liggen in het ziekenhuis. Gelukkig gaat het nu goed met hem en geniet hij op dit moment van een verdiende vakantie in Tunesie.
PPS: Ik ben nu in Chiang Mai. Dat komt niet door de ongeregeldheden in Bangkok, maar daar ben ik wel een verslag over aan het schrijven. Dat volgt binnenkort.
Ik vind het leuk hier. De kakafonie aan geluiden, de knauwende Thaise stemmen die het andere geluid overstemmen. De baby die af en toe huilt beneden. De warme, vochtige lucht die door mijn raam zich naar binnen dringt met de geur van de keuken en van de straat. Ik ruik curry en Pad Thai en krijg er honger van. Honger naar het leven beneden. Honger naar buiten.
Het water dat uit de douchekop komt is al warm van zichzelf. De boiler hoeft niet aan. Ik ga met nat haar naar buiten, dat droogt daar snel genoeg. Het is nu negen uur 's ochtends en het is 33 graden Celcius.
Ik heb een vast adres waar ik rijstsoep eet 's ochtends en als ik daar geen zin in heb haal ik meestal noedelsoep bij de 7/11 supermarkt waar je ter plekke heet water erop kan gieten. Dan eet ik de soep meestal al zittend op de stoep voor de deur waar ik mensen kan kijken. Dat is leuk hier, want in dit gedeelte van Bangkok is dat doorgaans een bont gezelschap, van new age hippies tot mensen die vannacht zo dronken zijn geworden dat ze nu niet meer weten waar hun guesthouse is en natuurlijk de mensen die van hun vakantie een race hebben gemaakt en met versnelde pas een koffer op wieltjes door de straat trekken. Meestal met een vertrokken gezicht vanwege de hitte en de langzame pas van alle andere mensen.
Daartussen manouvreren zich de taxi's, de tuktuks en de straatverkopers. Er gebeurd van alles.
Rond het middaguur ga ik, als ik niets anders te doen heb, naar de rivier. Daar langs de kant, vang ik de koele lucht van het water op en kan ik eindelijk iets verder kijken dan de vijftig meter die in de stad gangbaar is. Bewapend met vers fruit en twee flessen water overleef ik daar het heetste deel van de dag. Ik ben niet de enige, veel Thai zoeken ook het water op rond deze tijd van de dag, maar slechts zelden zie je hier toeristen. Die zie je slechts voorbij varen in gehuurde boten of op de ferry. Op weg naar het volgende toeristische hoogtepunt. Liever zij dan ik.
Vanavond ga ik lekker pittige groene curry eten bij My Home Guesthouse waar je ook films kan kijken. Daar zijn zelfs slechte films de moeite waard om te kijken vanwege de ondertiteling. Geen idee wie die heeft gemaakt, maar het lijkt alsof het met een geautomatiseerd programma is gedaan die -in het beste geval- 50% van het gesproken wordt juist ondertiteld. Hilarische onderschriften zijn het gevolg. Prima entertainment!
En dan, wanneer ik vanavond laat thuis kom, kan ik dankzij wifi contact leggen met de rest van de wereld. Tot er geen ruimte meer is voor indrukken en mijn ogenleden zwaar aanvoelen. En dan is er weer een dag voorbij...
PS: voor wie iets wil weten hoe het me de de afgelopen maanden is vergaan, heb ik een verhaal geplaatst onder de naam: ik ben er klaar voor. Om dat te lezen kan je onderaan dit verslag op "vorige" klikken. Daarin is niet opgenomen dat afgelopen februari mijn vader opeens op het randje kwam te liggen in het ziekenhuis. Gelukkig gaat het nu goed met hem en geniet hij op dit moment van een verdiende vakantie in Tunesie.
PPS: Ik ben nu in Chiang Mai. Dat komt niet door de ongeregeldheden in Bangkok, maar daar ben ik wel een verslag over aan het schrijven. Dat volgt binnenkort.
-
18 Mei 2010 - 06:46
Janneke:
Hoi Kit, Ik houd van je verhalen, ik vind ze prachtig zo echt en puur. Je weet wie je bent en wat je wil en je hebt heel veel geduld.
Lieve groetjes Janneke -
18 Mei 2010 - 19:40
Michiel:
Hoi Kit,
lang geleden dat we elkaar gezien hebben; de laatste keer in Nederland is het er dus niet van gekomen... Nadat je vorig verhaal gelezen heb begrijp ik wel dat dat niet in je planning paste.
Hoewel ik het jammer vind begrijp ik het wel. Heel veel plezier weer in Azië; dat je jezelf er terug mag vinden ;-)
Hier is inmiddels ook het één en ander veranderd; ben weg op Kijfhoek (je weet wel, van die bios ;-) ). Werk tegenwoordig als incidentenonderzoeker bij Prorail in Rotterdam. Als je meer wil weten laat maar wat weten op Hyves.
Ik blijf je verhalen volgen.
Veel liefs uit Nederland! -
18 Mei 2010 - 20:52
Bart:
Hoi Kit, wat fijn om weer van je horen!
Wel ironisch dat dat gebeurt nu je net weer in Thailand zit!
Jammer dat het niet werkte met mijnheer Moez. Take care! -
20 Mei 2010 - 14:19
Lilian Lucas-de Vrie:
Nou geen woord teveel gechat zeg. Zie het helemaal voor me, de man die dacht dat ie een echte zanger was, de mensen in de verzengende hitte...
En ja dat vorige stuk is afschuwelijk, altijd weer als gevoelens je bedriegen of je een andere toekomst voorspiegelden...
Kus, leuk te hebben gechat, geen idee hoe je dat oproept, maar dat vogel ik wel uit. kus, Lil.xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
