op de plaats: rust!

Na twee dagen in Bangkok was ik er klaar voor om naar een van mijn favoriete stekken in Thailand te gaan: Kanchanaburi. Mijn dagen in Bangkok zijn leuk en nuttig geweest -ik heb wat inkopen gedaan- maar het is niet bepaald een plek waar men verblijft om uit te rusten. Omdat het zo laat in het jaar is, koelt het 's nachts al goed af en moet ik onder een deken slapen. Maar overdag schommelt de temperatuur tussen de 25 en 35 graden. De luchtvochtigheid is hoog en de lucht die je inademt in Bangkok voelt alsof hij al drie keer eerder is in- en uitgeademd.
Hier in Kanchanaburi is de lucht ook zwaar van het vocht, maar ruikt en proeft zoet. Als ik moet raden is het volgens mij de bloesem en de zoetgeurende oranje-bruine aarde die deze parfum bepaald. Letterlijk een verademing na Bangkok.

Kanchanaburi is ook op andere vlakken een verademing. Ondanks dat het een veelbezochte toeristische attractie is vanwege de "bridge over the river Kwai" en de bijbehorende death railway die de japanners hier ooit gedeeltelijk hebben aangelegd, blijven hier maar weinig toeristen overnachten en heeft Kanchanaburi daardoor meer weg van een slaperig dorp, dan van een provinciale hoofdstad. Ondanks dat je -relatief- vlak bij Bangkok zit, is het leven hier vele malen goedkoper, de mensen zijn veel vriendelijker en het weer is hier doorgaans beter.

Mijn stekkie, een wat verlopen guesthouse aan de rivier zal ik nooit aan iemand aanraden om de doodeenvoudige reden dat ik niet wil dat er veel mensen naartoe zullen gaan. Gelukkig is het op redelijke afstand van het centrum gelegen en hoewel het er op het eerste gezicht (vanaf de straat) idyllisch uitziet, is het op het tweede gezicht (wanneer toeristen de kamers komen bekijken) verlopen en uitgewoond en pas op het derde gezicht wordt je verliefd op de plek. De meeste toeristen kijken niet verder dan hun neus lang is en dat is goed voor mij want het allerfijnst is het hier wanneer er bijna geen andere gasten zijn. De rust, het schommelen in de hangmat op de ritme van de rivier, het geluid van de vogels en het kabbelende water ....... het is een fragiel iets dat zomaar verstoord kan worden door een stelletje dat hun vrije tijd besteed met het plannen van en kibbelen over het verloop van hun reis/vakantie. En zeker door het dronken gelal van een Europese man die ergens een Thaise scharrel heeft opgeduikeld.

Vandaag wordt de idylle ruw verstoord door een zand-opspuit-machine die aan de overkant van de rivier ligt. Een -in Thailand- beroemde magnaat heeft besloten aan de overkant van de rivier een resort te bouwen en ondanks dat het land bijna zover strekt als het oog kan zien moet er kennelijk nog een strook van de rivier worden bijgenomen. Vooruitgang noemt men dat. Gelukkig duurt de zonsondergang hier bijna een uur en stoppen ze op het moment dat de lucht op haar mooist is. Het geratel van de machine gaat over in het geruststellende gesjirp van de krekels en de vogels. De buurman van even verderop stapt in zijn bootje en gooit meter voor meter zijn visnet uit. Twee party-boten die even later langskomen varen om hem heen terwijl hij rustig verdergaat met het uitzetten van zijn net. Het is alsof de andere boten niet eens bestaan, buurman kijkt niet op of om. Die rust, die gelatenheid ..... daar ben ik naar op zoek. Buren of geen buren, boten, jetski's, dronken of asociale mensen of niet ..... die rust te behouden. Dat is mijn opdracht, mijn thema voor de komende tijd.